Και
κατέβηκε τον Θεριστή τον μήνα
για
να φλογίσει με την ανάσα της,
το αναπάντεχο.
Ν’
ανεμοβαδίσει στ’ ακρόχειλα του λαιμού,
αντάρα
να φέρει.
Μια
υπόσχεση από «πριν»
να
εκπληρώσει.
Τότε
που συμφωνήσατε, χαμογελώντας.
Κι οι δυο να είστε «εκεί»,
στις
έλξεις της στιγμής
που
θα γεννιούνται και θα πεθαίνουν.
Σ’
έναν αέναο στροβιλισμό
του
εγώ και του είναι.
Μέχρι και τα δυο
να χαθούν σ’ ένα.
Φτερά
και άνεμος να μη ξεχωρίζουν.
