Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

χρόνε δεν σε παίζω ... μάλλον

Το ‘χεις σκεφτεί ;

Μαθαίνουμε να είμαστε συνέχεια στο κατόπι του χρόνου γιατί ο χρόνος, μας, θα τελειώσει, κι εκείνος μυστηριωδώς αναγεννά τον εαυτό και δεν τελειώνει ποτέ.

Ούτε και για μας στην πραγματικότητα τελειώνει.

Γιατί όταν «τελειώσουμε» εμείς, όταν πεθάνουμε όπως είθισται να λέμε, ο χρόνος δεν τελειώνει στην πραγματικότητα για «μας» αλλά γι’ αυτό που νομίζαμε ή ξέραμε ή νομίζαμε ότι ξέραμε μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι είμαστε.

Συνεπώς αφού μετουσιωνόμαστε με τον θάνατό μας σε «κάτι άλλο», ό,τι, ο χρόνος δεν τελειώνει ως προς την συν-έχεια μας, αλλά ως προς τη μορφή και την ποιότητα που αντιλαμβανόμαστε για τον εαυτό.

Άρα ;

Άρα, μάρα και κατάρα !

Λέω να μην κυνηγάω, πια, τον χρόνο.

Τόσα χρόνια το ίδιο παιχνίδι, βαρέθηκα.

Λέω να το αλλάξω και να το κάνω κρυφτό.

Τόσα χρόνια τον κυνηγούσα εγώ (ψέματα, όλο τον σπαταλούσα ... χαχα), τώρα λέω να του κρύβομαι εγώ και να του πετάξω εκείνου το μπαλάκι να με ψάχνει.

Ή να παίξω μήλα μαζί του ; Ή κάτι πιο ευφάνταστο ;

Δεν ξέρω ... θα δω.

Μπορεί και να μην παίξω τίποτα μαζί του και να βρω ‘καναν άλλον να παίξω.


Έτσι για την ποικιλία.