αλύω

είχε έρθει η στιγμή,

να λύσει τα πανιά στις σκέψεις του

και ν’  α λ υ θ ε ί  χωρίς

δισταγμούς και φόβους για το άγνωστο˙

άλλωστε, ήτανε μέρος των γραφών

ετούτο να συμβαίνει

αλύω: περιπλανιέμαι νοητικά