αλύω

είχε έρθει η στιγμή,

να λύσει τα πανιά στις σκέψεις του

και ν’  α λ υ θ ε ί  χωρίς

δισταγμούς και φόβους για το άγνωστο˙

άλλωστε, ήτανε μέρος των γραφών

ετούτο να συμβαίνει

αλύω: περιπλανιέμαι νοητικά

χρόνε δεν σε παίζω ... μάλλον

Το ‘χεις σκεφτεί ;

Μαθαίνουμε να είμαστε συνέχεια στο κατόπι του χρόνου γιατί ο χρόνος, μας, θα τελειώσει, κι εκείνος μυστηριωδώς αναγεννά τον εαυτό και δεν τελειώνει ποτέ.

Ούτε και για μας στην πραγματικότητα τελειώνει.

Γιατί όταν «τελειώσουμε» εμείς, όταν πεθάνουμε όπως είθισται να λέμε, ο χρόνος δεν τελειώνει στην πραγματικότητα για «μας» αλλά γι’ αυτό που νομίζαμε ή ξέραμε ή νομίζαμε ότι ξέραμε μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι είμαστε.

Συνεπώς αφού μετουσιωνόμαστε με τον θάνατό μας σε «κάτι άλλο», ό,τι, ο χρόνος δεν τελειώνει ως προς την συν-έχεια μας, αλλά ως προς τη μορφή και την ποιότητα που αντιλαμβανόμαστε για τον εαυτό.

Άρα ;

Άρα, μάρα και κατάρα !

Λέω να μην κυνηγάω, πια, τον χρόνο.

Τόσα χρόνια το ίδιο παιχνίδι, βαρέθηκα.

Λέω να το αλλάξω και να το κάνω κρυφτό.

Τόσα χρόνια τον κυνηγούσα εγώ (ψέματα, όλο τον σπαταλούσα ... χαχα), τώρα λέω να του κρύβομαι εγώ και να του πετάξω εκείνου το μπαλάκι να με ψάχνει.

Ή να παίξω μήλα μαζί του ; Ή κάτι πιο ευφάνταστο ;

Δεν ξέρω ... θα δω.

Μπορεί και να μην παίξω τίποτα μαζί του και να βρω ‘καναν άλλον να παίξω.

Έτσι για την ποικιλία.

«πρώτη φορά Αριστερά», δεν ήθελες ;

... σαν σήμερα

“Τα μονοπάτια ήταν βαθιά χαραγμένα. Τόσο ώστε να μην μπορούμε να «εκτραπούμε» απ’ αυτά. Παίξαμε τόσο πιστά τους ρόλους μας. Όπως τους γράψαμε(;), αν και πάντα είχαμε την ευκαιρία ν’ αυτοσχεδιάσουμε και να παρεκτραπούμε. Να εκπλήξουμε τον σεναριογράφο, την ζωή, τους εαυτούς.

Δοθήκαμε με πάθος στην ερμηνεία των φαινόμενων χωρίς να υπολογίζουμε πληγές, πόνο και απόγνωση. Ήμασταν πολύ καλοί, όσο τουλάχιστον μας επιτρέψαμε ...

Αποφάσισα ν’ αφήσω το θυμό μου εδώ. Να μην τον πάρω και στην επόμενη συνάντησή μας. 

Αποφάσισα ν’ αφεθώ σε μια βαθιά ευγνωμοσύνη σ’ εσένα και στον ρόλο που υπηρέτησες με συνέπεια, για να ‘μαι αυτό που είμαι σήμερα : ευτυχισμένος και ελεύθερος. Όσο μου το επιτρέπουν κάθε φορά οι παραδοχές μου βέβαια, αλλά, εσύ έκανες όλα εκείνα όσα μου ήταν ωφέλιμα για να με «δω» έτσι (επιτέλους).

Ξέρω ότι θα ξανασυναντηθούμε κάπου, αλλά τότε επιθυμώ να είμαστε μαζί, όχι «απέναντι».

Σε προσφιλώ με σεβασμό και αγάπη. Πατέρα.

Μια ασφαλής πρόβλεψη

Ξέρω είναι σα να κλέβω εκκλησία. Είναι σα να ξεγελάω ένα παιδί με ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Ξέρω, δε λέω και κάτι (τόσο) καινοφανές στην εποχή μας.

Σύντομα φίλε μου, πολύ πιο σύντομα απ’ όσο θα περιμέναμε, ο ι  ε κ λ ο γ έ ς  θ α  κ α τ α ρ γ η θ ο ύ ν. Και το ωραίο είναι πως η πλειονότητα του «λαού» θα νιώσει ανακούφιση (ή απλά έτσι θα λένε οι «παπαγάλοι» από τα χαζοκούτια).

Δεκαετίες τώρα, όλη η δομή και λειτουργία του συστήματος σε προετοιμάζει ν’ απεμπολείς κομμάτι-κομμάτι όλα εκείνα που εκείνο σε είχε μάθει να τα θεωρείς μέγιστες κοινωνικές «αξίες». Κι αφού σε έπεισε να τα υιοθετήσεις και να τα υπερασπίζεσαι, τώρα έρχεται να σε κάνει να αηδιάζεις και μόνο που τ’ ακούς.

«Και ποιο είναι το κέρδος του ;», θα μου πεις. Η εσωτερική σου αντίφαση, η αποδόμηση αυτού που νομίζεις ότι είσαι. Η συντριβή του τεχνητά κατασκευασμένου «εγώ» με επίπλαστες επικαλύψεις, γλυκές μεν, καταστροφικές δε.

Το σύστημα απεργάζεται τη ψυχική και πνευματική σου αποδόμηση. Σε θέλει «κουρέλι» βρε αδερφέ. Να μην ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι. Έρμαιο της δράσης του, εσύ απλά αποχαυνωμένος ν’ αντιδράς όπως σ’ έχει μάθει εκείνο. «Και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη» δηλαδή. Χαμένος από παντού.

Το παιχνίδι είναι σικέ φίλε μου. Πάρ’ το απόφαση, πένθησε για όλ’ αυτά που είχες επενδύσει και σου βγήκαν μούφα και μετά, κ ά ν ε  τ η ν  έ κ π λ η ξ η  και πάρ’ τους και τα σώβρακα. Αν και δεν θα χρειαστεί, γιατί μόλις εστιάσεις στο  ε ί ν α ι  σου, σιγά-σιγά θα χάσεις κάθε ενδιαφέρον ν’ ασχολείσαι με ό,τι σάπιο και άσχημο. Θα έλκεσαι από την ομορφιά και την ευδαιμονία της στιγμής. Θα πάψει όλη αυτή η αηδία να είναι στο κάδρο σου και το μόνο που θα νιώθεις να κάνεις, είναι να είσαι ω ρ α ί ο ς  κ α ι  ε υ τ υ χ ι σ μ έ ν ο ς. Κι αυτό, με πρόθεση ή άνευ, θ’ απλώνεται σαν ιός παντού.

Θα μπορούσες να έχεις ξεκινήσει «χθες». Και «σ ή μ ε ρ α» είναι μια πολύ καλή μέρα να ξεκινήσεις. Αλλά είμαι σίγουρος ότι όποια ημέρα κι αν ξεκινήσεις, θα είναι εξαιρετική. Αρκεί να ξεκινήσεις ...

Εθελοτυφλία : “The last frontier ?”

Όλοι όσοι πιστεύουν ή χρησιμοποιούν και ταυτίζονται μ’ ένα σύστημα θεάσεων, αξιών, αντιλήψεων, είναι δέσμιοι των εσωτερικών αντιφάσεων που γεννώνται μεταξύ της μεταβαλλόμενης εξωτερικής πραγματικότητας και της ακαμψίας του πλαισίου στο οποίο έχουν εναποθέσει το είναι τους. Όσο δε μεγαλλίτερη αυτή η πίστη, η αφοσίωση, η δέσμευση, η ταύτιση, τόσο οξύτερες οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα. Απλά το σύμπαν για κάθε εμμονή (ή λέγε την και μαλακία) του ανθρώπου, τού έχει δωρίσει και μια διέξοδο και σ’ αυτή την περίπτωση λέγεται «εθελοτυφλία». Δηλαδή, ενώ με τόσες αντιφάσεις θα έπρεπε ο άνθρωπος να καταλήγει με σχισμένες τις φρένες, λυτρώνεται και διατηρεί την συγκρότησή του, ε θ ε λ ο τ υ φ λ ώ ν τ α ς ! 

Τόσο απλά.

Ευτυχώς.

Για όλους μας.

ΗΓΓΙΚΕΝ

μόνο αυτός που φοβάται πολύ, «φωνάζει», εκβιάζει και απειλεί

μόνο αυτός που είναι τρομοκρατημένος, επιθυμεί κι επιβάλλει εξουσία επί άλλων πλασμάτων

αυτός που γνωρίζει την ασημαντότητα της σημαντικότητάς του, τη μεγαλειότητα της μηδαμινότητας του, το Όλον στο μέρος του, δεν νιώθει φόβο, απλά είναι

κι όντας, απλά δρα όπως του ταιριάζει και του αναλογεί στα καλέσματα κάθε στιγμής

δεν φοβάται, δεν ελπίζει, δεν προσδοκεί

αναλογίσου λίγο

τι σου κάνουν και γιατί ;

μη συμμετέχεις στο «θέατρο» που έχουν στήσει πάνω στις αποδοχές και παραδοχές σου

σπάσε την αλληλουχία των φαινομένων που σε αλυσοδένουν και σε υποτάσσουν

πάψε να τρέφεις αυτό που ρουφάει τη ζωή από μέσα σου

κόψε τα δεσμά, περπάτα στιγμή τη στιγμή το «μονοπάτι» προς την Πηγή και γίνε ελεύθερος

τώρα, καλέ μου φίλε, ΤΩΡΑ ! 

Το ερώτημα

Αν είχες τη δύναμη θα την ασκούσες ;

Αν είχες τη δύναμη ν’ αλλάξεις τον κόσμο, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη να τιμωρήσεις, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη να συγχωρέσεις, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη να ασκήσεις εξουσία, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη ν’ αλλάξεις, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη να πληγώσεις, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη ν’ αφεθείς, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη ν’ αρπάξεις, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη ν’ αγαπήσεις, τι θα έκανες ;

Αυτό είναι το ερώτημα.

Χρειάζεσαι πραγματικά τη Δύναμη για να κάνεις ή να μην κάνεις ;

Χρειάζεσαι να Έχεις για να Κάνεις, για να νιώθεις ότι Είσαι ;

Να σε βοηθήσω ... Όποια απάντηση και να δώσεις, είναι ταιριαστή. Γιατί είναι αυτή που είσαι, στη στιγμή που βρίσκεσαι.

Μέχρι εκείνη τη υπέροχη στιγμή που θα καταλάβεις ότι δεν έχει νόημα η απάντηση, γιατί δεν θα υπάρχει πια καμμιά ερώτηση.

- Θυμάσαι ότι μ’ αγαπάς ;

- ...

- Επειδή θυμάμαι ότι σ’ αγαπώ, φεύγω και σου δίνω χώρο.

- Θέλω να μείνεις, όχι να φύγεις.

- Τότε θα μείνω ...

-  ...

- Τι θέλεις από μένα ;

- Τίποτα.

- Τότε, θα σου δώσω τα πάντα ...

- Κι αν σου ‘λεγα τα πάντα ;

- Θα σου ‘δινα εμένα.

Norah Jones & The Little Willies - Love Me 

Αν

Αν ένα πρόσωπο που άρχει δεν γνωρίζει, ωφέλιμο είναι να σιωπά.

            Αν γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει και δεν σιωπά, τότε είναι επικίνδυνο.

            Αν δεν γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει, είναι καταστροφικό.

Η κατηφόρα

Είναι γλυκιά και σ’ οδηγεί πάντα εκεί που έχεις επιλέξει να πας. Γρήγορα κι άκοπα.

Πάντα όμως είναι χαμηλότερα από ‘κει που θα μπορούσες να ‘σαι.

Χαμηλά ή ψηλά όμως, πάντα ό,τι παρατηρείς είναι αντίστοιχο του «σημείου» που βρίσκεσαι. Κι ό,τι έξω, έτσι και μέσα.

Διάλεξε το μονοπάτι σου και πάρε εκείνον τον «αέρα» που σου αναλογεί και σου ταιριάζει. 

Εκείνον που σου κόβει την ανάσα, ή εκείνον που σε αηδιάζει από την μπόχα ;

Η επιλογή είναι πάντα δική σου και είναι αυτή που σου ταιριάζει με αυτό που είσαι κάθε στιγμή.

Εσύ, που θες να ‘σαι ;

Το μπλε του έρωτα

Σε τούτο τον τόπο όταν γεμίζεις από μπλε κάθε στιγμή, γιατί να δώσεις χώρο σε κάτι άλλο, λιγότερο μεθυστικό, λιγότερο υπέροχο ;

Τα πάντα εν σοφία εποίησες

Το χαμόγελο.

Την ανάσα.

Το φιλί.

Το χάδι.

Τον έρωτα.

Την αγάπη. 

Τον θυμό.

Τον εγωισμό.

Τη ζήλια.

Την ανασφάλεια.

Τον κυνισμό.

Την απόρριψη.

Τη φυγή.

Και πορεύτηκες με ακλόνητο τρόπο στην αυτοαναίρεσή σου. Στην αυτοκαταστροφική αναγέννησή σου με όλα τ’ άλλα κλεισμένα απ’ έξω σου.

Με παρατηρώ, παρατηρώντας σε. Με σκέφτομαι, σκέφτοντάς σε. Και με θυμάμαι, θυμώντας σε ξανά. Και ξανά ... Και σ’ αυτή την αέναη ψευδαίσθηση του «έτσι είναι» που δεν είναι, η έλξη τείνει να μετασχηματίζεται σε μια οιωνεί ένωση.  ?  Μπορεί. Όλα είναι πιθανά στο πεδίο των απεριορίστων δυνατοτήτων και της απέραντης ποικιλίας.

στη νιογέννητη απριλιάτικη σελήνη

Ό,τι γνωρίζεις

Το μέγεθος της άγνοιας είναι ευθέως ανάλογο της σημασίας των πραγμάτων που δεν γνωρίζεις.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή που επιτέλους θα αναγνωρίσεις την πλάνη του «παιχνιδιού» αυτού και θα καταλάβεις, πως δεν έχει καμμιά σημασία να γνωρίζεις, αλλά απλά να είσαι. Ο εαυτός σου, η ενστικτώδης παρόρμησή σου, το κρυστάλλινο συναίσθημά σου.

Η μόνη αλήθεια που σε αφορά, είναι η αλήθεια που σου ταιριάζει. Η αλήθεια της στιγμής που έρχεται αβίαστα να σε κατακλύσει, να σε κατακτήσει. Μέχρι την επόμενη στιγμή που θα συνθλιβεί από την επόμενη ταιριαστή αλήθεια.

Γι’ αυτό μη γατζώνεσαι σε καμμιά αλήθεια όσο βράχινη κι αν είναι, όσο κι αν σε γοητεύει η χάρη της.

μη ξεχάσεις

μη το κάνεις,

αν αγαπάς εκείνα τα τρυφερά χέρια που σε σκεπάζουν όταν έχεις αποκάμει στον καναπέ.

μη το κάνεις,

αν νιώθεις θεός όταν σε κυττάνε εκείνα τα μάτια που λιώνουν για σένα.

μη το κάνεις,

αν ανεμοθροΐζει το φυλλοκάρδι σου κάθε φορά που βυθίζεσαι στο βυθό εκείνης της ταινίας με την “Principessa”.

μη το κάνεις,

αν τραντάζεσαι από τα γέλια κάθε φορά που βλέπεις τις ατσούμπαλες κινήσεις γνωριμίας με το περιβάλλον εκείνου του μικρού πλάσματος που σύντομα θα γίνει καθ’ εικόνα και ομοίωση αυτού που το γέννησε.

μη το κάνεις.

μη ξεχάσεις

ποιος είσαι,

από που έρχεσαι,

που ονειρεύεσαι να πας.

μη το κάνεις.

μη ξεχάσεις να είσαι το καμάρι του είδους σου,

όχι η ντροπή του.

με θυμίζεις

Σε λατρεύω γιατί δεν φοβάσαι να τσαλακώσεις την εικόνα. Γιατί δεν φοβάσαι να εκθέσεις την ατέλεια. Γιατί δεν φοβάσαι να παίξεις και να σαρκάσεις τα «ιερά» και τα «όσια». Γιατί δεν φοβάσαι να καμπυλώσεις τα όρια, προς τα «κάτω» ή προς τα «πάνω», προς τα «δεξιά» ή προς τ’ «αριστερά». Είσαι ο εαυτός σου όπως τον νιώθεις κι όπως σου ταιριάζει στην στιγμή. Είσαι εσύ. Και με το να είσαι εσύ, είμαι κι εγώ. Γι’ αυτό σ’ αγαπώ ! Γιατί μου θυμίζεις να μ’ αγαπώ ...

Διάβασα κάπου

«Τι Σπατάλη!

είμαστε τόσο μεγαλειώδη όντα και ξοδευόμαστε σε "κάτι πράγματα μικρά"...»

αλίκτυπες σταγόνες

στο χείλος κύλησε μια σταγόνα, που δεν ήθελε να ταξιδέψει στην άβυσσο που θα την άλλαζε για πάντα

κρεμασμένη έμεινε να περιμένει, μετέωρη την στιγμή να την μεταμορφώσει σε αθάνατη

'Sun Burst'

'Oil'

'Low Peak'

'Snow Mountain'

'Light Burst'

Ray Collins Photography

αλίκτυπες : θαλασσοδαρμένες