μη το κάνεις,
αν αγαπάς εκείνα τα
τρυφερά χέρια που σε σκεπάζουν όταν έχεις αποκάμει στον καναπέ.
μη το κάνεις,
αν νιώθεις θεός όταν σε
κυττάνε εκείνα τα μάτια που λιώνουν για σένα.
μη το κάνεις,
αν ανεμοθροΐζει το φυλλοκάρδι
σου κάθε φορά που βυθίζεσαι στο βυθό εκείνης της ταινίας με την “Principessa”.
μη το κάνεις,
αν τραντάζεσαι από τα
γέλια κάθε φορά που βλέπεις τις ατσούμπαλες κινήσεις γνωριμίας με το περιβάλλον
εκείνου του μικρού πλάσματος που σύντομα θα γίνει καθ’ εικόνα και ομοίωση αυτού
που το γέννησε.
μη το κάνεις.
μη ξεχάσεις
ποιος είσαι,
από που έρχεσαι,
που ονειρεύεσαι να πας.
μη το κάνεις.
μη ξεχάσεις να είσαι το
καμάρι του είδους σου,
όχι η ντροπή του.
Τόσοι λόγοι, πυξίδα, για να μην χαθείς στους παραδρόμους του ταξιδιού σου...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε τούτο τον κόσμο, χωρίς τη μνήμη άραγε ποιοι είμαστε, ποιους δρόμους ακολουθούμε ;
Διαγραφή