Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

αλύω

είχε έρθει η στιγμή,

να λύσει τα πανιά στις σκέψεις του

και ν’  α λ υ θ ε ί  χωρίς

δισταγμούς και φόβους για το άγνωστο˙

άλλωστε, ήτανε μέρος των γραφών

ετούτο να συμβαίνει




αλύω: περιπλανιέμαι νοητικά






Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

χρόνε δεν σε παίζω ... μάλλον

Το ‘χεις σκεφτεί ;

Μαθαίνουμε να είμαστε συνέχεια στο κατόπι του χρόνου γιατί ο χρόνος, μας, θα τελειώσει, κι εκείνος μυστηριωδώς αναγεννά τον εαυτό και δεν τελειώνει ποτέ.

Ούτε και για μας στην πραγματικότητα τελειώνει.

Γιατί όταν «τελειώσουμε» εμείς, όταν πεθάνουμε όπως είθισται να λέμε, ο χρόνος δεν τελειώνει στην πραγματικότητα για «μας» αλλά γι’ αυτό που νομίζαμε ή ξέραμε ή νομίζαμε ότι ξέραμε μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι είμαστε.

Συνεπώς αφού μετουσιωνόμαστε με τον θάνατό μας σε «κάτι άλλο», ό,τι, ο χρόνος δεν τελειώνει ως προς την συν-έχεια μας, αλλά ως προς τη μορφή και την ποιότητα που αντιλαμβανόμαστε για τον εαυτό.

Άρα ;

Άρα, μάρα και κατάρα !

Λέω να μην κυνηγάω, πια, τον χρόνο.

Τόσα χρόνια το ίδιο παιχνίδι, βαρέθηκα.

Λέω να το αλλάξω και να το κάνω κρυφτό.

Τόσα χρόνια τον κυνηγούσα εγώ (ψέματα, όλο τον σπαταλούσα ... χαχα), τώρα λέω να του κρύβομαι εγώ και να του πετάξω εκείνου το μπαλάκι να με ψάχνει.

Ή να παίξω μήλα μαζί του ; Ή κάτι πιο ευφάνταστο ;

Δεν ξέρω ... θα δω.

Μπορεί και να μην παίξω τίποτα μαζί του και να βρω ‘καναν άλλον να παίξω.


Έτσι για την ποικιλία.





Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

... σαν σήμερα

Τα μονοπάτια ήταν βαθιά χαραγμένα. Τόσο ώστε να μην μπορούμε να «εκτραπούμε» απ’ αυτά. Παίξαμε τόσο πιστά τους ρόλους μας. Όπως τους γράψαμε(;), αν και πάντα είχαμε την ευκαιρία ν’ αυτοσχεδιάσουμε και να παρεκτραπούμε. Να εκπλήξουμε τον σεναριογράφο, την ζωή, τους εαυτούς.

Δοθήκαμε με πάθος στην ερμηνεία των φαινόμενων χωρίς να υπολογίζουμε πληγές, πόνο και απόγνωση. Ήμασταν πολύ καλοί, όσο τουλάχιστον μας επιτρέψαμε ...
Αποφάσισα ν’ αφήσω το θυμό μου εδώ. Να μην τον πάρω και στην επόμενη συνάντησή μας. 

Αποφάσισα ν’ αφεθώ σε μια βαθιά ευγνωμοσύνη σ’ εσένα και στον ρόλο που υπηρέτησες με συνέπεια, για να ‘μαι αυτό που είμαι σήμερα : ευτυχισμένος και ελεύθερος. Όσο μου το επιτρέπουν κάθε φορά οι παραδοχές μου βέβαια, αλλά, εσύ έκανες όλα εκείνα όσα μου ήταν ωφέλιμα για να με «δω» έτσι (επιτέλους).

Ξέρω ότι θα ξανασυναντηθούμε κάπου, αλλά τότε επιθυμώ να είμαστε μαζί, όχι «απέναντι».


Σε προσφιλώ με σεβασμό και αγάπη. Πατέρα.