Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Φίλοι από παλιά ...



Ξεκίνησα.

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και βγήκα στο δρόμο να πάρω αέρα.
Πνιγόμουν, σαν ν’ ανέπνεα νερό.
Κοίταξα το σύννεφο που περνούσε βιαστικό από πάνω μου και το εισέπνευσα.
Ααααχ ! Επιτέλους τα πνευμόνια μου άνοιξαν και άρχισα να βλέπω καθαρά.

Περπάτησα στα δρομάκια της γειτονιάς μου.
Πολύς κόσμος αλλά αισθανόμουν μόνος.
Προχώρησα βιαστικά. Ήθελα ν’ απαλλαγώ από την αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί.
Λίγα βήματα ακόμη και θα ήμουν εκεί.

Δεν ήμουν μόνος πια.
Στήριξα την πλάτη μου σ’ ένα δένδρο και γύρισα το βλέμμα μου στον ουρανό.
Περίεργο ! Το σύννεφο παρότι βιαστικό δεν είχε απομακρυνθεί.
Έκατσα χάμω και σκέφτηκα να του μιλήσω.
Τι διάολο, δεν είχα να χάσω και τίποτα.
Αισθανόμουν να με περιεργάζεται λες και δεν είχε ξαναδεί άνθρωπο.
Γύρισα το βλέμμα μου τριγύρω. Ναι, εμένα κυττούσε.
Δεν αναρωτιέμαι πια. Ξέρω.
Είμαστε παλιοί γνώριμοι.
Από τότε που προσπαθούσα με την σκέψη μου να το σκορπίσω σε έναν λαμπερό καταγάλανο ουρανό.
Κι όμως δεν μου κρατούσε κακία.
Σχεδόν μου χαμογελούσε.
Του είπα πόσο πολύ θα ήθελα να βρεθώ μαζί του. Εκεί.
Θα πρέπει να έσκασε στα γέλια, γιατί αισθάνθηκα μερικές ψιχάλες του.
Κι όμως ήξερα ότι μπορώ.
Ότι μου «επιτρεπόταν».
Ένιωσα να μου ψιθυρίζει μέσα στο μυαλό μου ό,τι θα γινόταν αυτό που τόσο πολύ ήθελα αλλά όχι ακόμη.
Δεν ήμουν «έτοιμος».
Ξάφνου άλλαξε το σχήμα του κι ένιωσα ότι ήταν έτοιμο να προχωρήσει.
Σα να με αποχαιρετούσε.
Το ‘νιωθα ότι δεν ήταν για πάντα.
Θα με περίμενε ξανά.
Όταν θα πνιγόμουν και θα ήθελα «αέρα», θα ήταν εκεί.

Σηκώθηκα κι άρχισα να περπατώ ανάμεσα στους «φίλους» μου.
Σιωπηλοί και τρυφεροί.
Στο βάθος ακούστηκαν αλυχτίσματα.
Φίλοι κι αυτοί από παλιά.
Έπρεπε να γυρίσω αν και δεν ήθελα. Όχι ακόμη.
Τα πόδια μου όμως δεν άκουγαν τίποτα. Ήξεραν.
Έσπευσα ν’ απομακρυνθώ.
(Την άλλη μέρα έμαθα ότι εκεί χτυπήθηκε ένας άνθρωπος.)
Ήξεραν.

Χωρίς να το καταλάβω ήμουν ήδη στην πόρτα.
Ήταν μισάνοιχτη. Κατάλαβα.
Άλλη μια φορά δεν την έκλεισα πίσω μου, όπως όφειλα.
Δεν φοβήθηκα. Ήξερα.
Γδύθηκα, ξάπλωσα και κοίταξα το ταβάνι.
Ήταν εκεί, με κοιτούσε και χαμογελούσε.
Δεν ήμουν μόνος.
Και το ξέραμε κι οι δυο …



 Chris Rea - When The Grey Skies Turn to Blue 

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Sunday, 'Bloody' Sunday ...


Με αφορμή τις εκλογές για Δήμους και Περιφέρειες, έχουν ανάψει οι συζητήσεις για Αποχές και Συμμετοχές.

Ποικίλες συζητήσεις, ποικίλων ανθρώπων, με ποικίλες προθέσεις.

Κι όμως στον κυκεώνα αυτόν, έχω την αίσθηση ότι χάνεται μία ουσία :

Γιατί φτάσαμε ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως ιδεολογήματα στο σημερινό αδιέξοδο ;

Γιατί είμασταν «σπάταλοι» στους «πόρους» που μας διέθεσε το «σύστημα» ;

Γιατί αυτή η «σπατάλη» διοχετεύθηκε στον μικρόκοσμο του καθενός μας και όχι στο όλον ;

Ή γιατί δεν ήταν «αποδοτικά» τα ιδεολογήματα στα οποία ο καθείς από μας ήταν γατζωμένος πάνω τους ;

Και τι λένε όσοι υποστηρίζουν ακόμη ό,τι η σωτηρία μας βρίσκεται στην «διακράτηση» (λες και η ζωή είναι «μετοχή» σ’ ένα χρηματιστήριο αξιών «πάρε-δώσε») της παλιάς μας κεκτημένης (άντε και λίγο καλλίτερης) ζωής , Θεσμοί, μισθοί, εμπαιγμοί ;

Ότι το «σύστημα», δηλ. οι διαχειριστές (σε μια καλλίτερη εκδοχή τους, σοσιαλιστική, φιλελεύθερη, αριστερή, πατριωτική, εξω-θεσμική), θέλουν να μας σώσουν, θέλουν να μας ικανοποιήσουν  αλλά δεν μπορούν αν δεν «τους» βοηθήσουμε ;

Και ότι για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται να εμπιστευτούμε «θεσμούς και ιδεολογήματα» που θα ανατρέψουν την υφιστάμενη δυσμενή, για την ανθρωπότητα, κατάσταση ;

Γι’ αυτό πρέπει ΟΛΟΙ να συμμετάσχουμε σ’ αυτούς τους «θεσμούς» για την ανατροπή της κατάστασης ;

Γιατί η κοινωνία Θέλει αλλά Δεν Μπορεί ν’ αλλάξει, εάν σύσσωμοι δεν «εμβαπτιστούμε» στην Αλήθεια ;

Για ποια Αλήθεια όμως μιλάμε ;

Για την αλήθεια του 1,68%, του 2,87%, του 5,29%, του 5,80%, του 7,37%, του 13,74%, του 28,28% ή του 34,97% ;

Για την αλήθεια του κόκκινου, του κίτρινου, του μπλε, του πορτοκαλί, του πράσινου, του ροζ, του μαύρου ή του βυσσινί ;

Ε ;

Μια όμως είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ : κάθε κλειστό «σύστημα» (κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό) Μπορεί αλλά Δεν Θέλει !!!

Είναι φτιαγμένο να λειτουργεί κατά τρόπο που να διαιωνίζεται, αναπαράγοντας τον εαυτό του. 
Για να επιβιώσει !

Μ’ αυτόν όμως τον τρόπο εκφυλίστηκε (όπως ΚΑΘΕ ΤΙ που Δεν Αλλάζει) και τώρα σαπίζει και όζει !

Από μόνο του όμως Δεν θα Αυτοκτονήσει για ν’ ελευθερωθούν άλλες «δυνάμεις», άλλες προοπτικές, για να «ξημερώσει» μια άλλη ανθρώπινη εποχή  …

Γιατί Μπορεί αλλά Δεν Θέλει !

Λοιπόν ; Εμείς τι θα κάνουμε ;

Θα συντηρήσουμε την Ύπαρξή του ή θα το «στείλουμε στον Διάολο μια ώρα αρχύτερα» παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας ;

Μετά τις «ματωμένες» Κυριακές, ας θυμηθούμε ότι ο εχθρός είναι κοινός κι ας βγούμε έξω να δημιουργήσουμε την Αγορά. Την προγονική μας Αγορά …


                                                          U2 - Sunday Bloody Sunday