“Τα μονοπάτια ήταν βαθιά
χαραγμένα. Τόσο ώστε να μην μπορούμε να «εκτραπούμε» απ’ αυτά. Παίξαμε τόσο
πιστά τους ρόλους μας. Όπως τους γράψαμε(;), αν και πάντα είχαμε την ευκαιρία
ν’ αυτοσχεδιάσουμε και να παρεκτραπούμε. Να εκπλήξουμε τον σεναριογράφο, την ζωή,
τους εαυτούς.
Δοθήκαμε με πάθος στην
ερμηνεία των φαινόμενων χωρίς να υπολογίζουμε πληγές, πόνο και απόγνωση. Ήμασταν
πολύ καλοί, όσο τουλάχιστον μας επιτρέψαμε ...
Αποφάσισα ν’ αφήσω το θυμό
μου εδώ. Να μην τον πάρω και στην επόμενη συνάντησή μας.
Αποφάσισα ν’ αφεθώ σε
μια βαθιά ευγνωμοσύνη σ’ εσένα και στον ρόλο που υπηρέτησες με συνέπεια, για να
‘μαι αυτό που είμαι σήμερα : ευτυχισμένος
και ελεύθερος. Όσο μου το επιτρέπουν
κάθε φορά οι παραδοχές μου βέβαια, αλλά, εσύ έκανες όλα εκείνα όσα μου ήταν ωφέλιμα
για να με «δω» έτσι (επιτέλους).
Ξέρω ότι θα
ξανασυναντηθούμε κάπου, αλλά τότε επιθυμώ να είμαστε μαζί, όχι «απέναντι».
Σε προσφιλώ με σεβασμό και
αγάπη. Πατέρα.
