Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Μια ασφαλής πρόβλεψη

Ξέρω είναι σα να κλέβω εκκλησία. Είναι σα να ξεγελάω ένα παιδί με ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Ξέρω, δε λέω και κάτι (τόσο) καινοφανές στην εποχή μας.

Σύντομα φίλε μου, πολύ πιο σύντομα απ’ όσο θα περιμέναμε, ο ι  ε κ λ ο γ έ ς  θ α  κ α τ α ρ γ η θ ο ύ ν. Και το ωραίο είναι πως η πλειονότητα του «λαού» θα νιώσει ανακούφιση (ή απλά έτσι θα λένε οι «παπαγάλοι» από τα χαζοκούτια).

Δεκαετίες τώρα, όλη η δομή και λειτουργία του συστήματος σε προετοιμάζει ν’ απεμπολείς κομμάτι-κομμάτι όλα εκείνα που εκείνο σε είχε μάθει να τα θεωρείς μέγιστες κοινωνικές «αξίες». Κι αφού σε έπεισε να τα υιοθετήσεις και να τα υπερασπίζεσαι, τώρα έρχεται να σε κάνει να αηδιάζεις και μόνο που τ’ ακούς.

«Και ποιο είναι το κέρδος του ;», θα μου πεις. Η εσωτερική σου αντίφαση, η αποδόμηση αυτού που νομίζεις ότι είσαι. Η συντριβή του τεχνητά κατασκευασμένου «εγώ» με επίπλαστες επικαλύψεις, γλυκές μεν, καταστροφικές δε.

Το σύστημα απεργάζεται τη ψυχική και πνευματική σου αποδόμηση. Σε θέλει «κουρέλι» βρε αδερφέ. Να μην ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι. Έρμαιο της δράσης του, εσύ απλά αποχαυνωμένος ν’ αντιδράς όπως σ’ έχει μάθει εκείνο. «Και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη» δηλαδή. Χαμένος από παντού.

Το παιχνίδι είναι σικέ φίλε μου. Πάρ’ το απόφαση, πένθησε για όλ’ αυτά που είχες επενδύσει και σου βγήκαν μούφα και μετά, κ ά ν ε  τ η ν  έ κ π λ η ξ η  και πάρ’ τους και τα σώβρακα. Αν και δεν θα χρειαστεί, γιατί μόλις εστιάσεις στο  ε ί ν α ι  σου, σιγά-σιγά θα χάσεις κάθε ενδιαφέρον ν’ ασχολείσαι με ό,τι σάπιο και άσχημο. Θα έλκεσαι από την ομορφιά και την ευδαιμονία της στιγμής. Θα πάψει όλη αυτή η αηδία να είναι στο κάδρο σου και το μόνο που θα νιώθεις να κάνεις, είναι να είσαι ω ρ α ί ο ς  κ α ι  ε υ τ υ χ ι σ μ έ ν ο ς. Κι αυτό, με πρόθεση ή άνευ, θ’ απλώνεται σαν ιός παντού.

Θα μπορούσες να έχεις ξεκινήσει «χθες». Και «σ ή μ ε ρ α» είναι μια πολύ καλή μέρα να ξεκινήσεις. Αλλά είμαι σίγουρος ότι όποια ημέρα κι αν ξεκινήσεις, θα είναι εξαιρετική. Αρκεί να ξεκινήσεις ...







Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Εθελοτυφλία : “The last frontier ?”

Όλοι όσοι πιστεύουν ή χρησιμοποιούν και ταυτίζονται μ’ ένα σύστημα θεάσεων, αξιών, αντιλήψεων, είναι δέσμιοι των εσωτερικών αντιφάσεων που γεννώνται μεταξύ της μεταβαλλόμενης εξωτερικής πραγματικότητας και της ακαμψίας του πλαισίου στο οποίο έχουν εναποθέσει το είναι τους. Όσο δε μεγαλλίτερη αυτή η πίστη, η αφοσίωση, η δέσμευση, η ταύτιση, τόσο οξύτερες οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα. Απλά το σύμπαν για κάθε εμμονή (ή λέγε την και μαλακία) του ανθρώπου, τού έχει δωρίσει και μια διέξοδο και σ’ αυτή την περίπτωση λέγεται «εθελοτυφλία». Δηλαδή, ενώ με τόσες αντιφάσεις θα έπρεπε ο άνθρωπος να καταλήγει με σχισμένες τις φρένες, λυτρώνεται και διατηρεί την συγκρότησή του, ε θ ε λ ο τ υ φ λ ώ ν τ α ς ! 
Τόσο απλά.

Ευτυχώς.

Για όλους μας.





Σάββατο 18 Ιουλίου 2015

ΗΓΓΙΚΕΝ



μόνο αυτός που φοβάται πολύ, «φωνάζει», εκβιάζει και απειλεί

μόνο αυτός που είναι τρομοκρατημένος, επιθυμεί κι επιβάλλει εξουσία επί άλλων πλασμάτων

αυτός που γνωρίζει την ασημαντότητα της σημαντικότητάς του, τη μεγαλειότητα της μηδαμινότητας του, το Όλον στο μέρος του, δεν νιώθει φόβο, απλά είναι

κι όντας, απλά δρα όπως του ταιριάζει και του αναλογεί στα καλέσματα κάθε στιγμής

δεν φοβάται, δεν ελπίζει, δεν προσδοκεί

αναλογίσου λίγο

τι σου κάνουν και γιατί ;

μη συμμετέχεις στο «θέατρο» που έχουν στήσει πάνω στις αποδοχές και παραδοχές σου

σπάσε την αλληλουχία των φαινομένων που σε αλυσοδένουν και σε υποτάσσουν

πάψε να τρέφεις αυτό που ρουφάει τη ζωή από μέσα σου

κόψε τα δεσμά, περπάτα στιγμή τη στιγμή το «μονοπάτι» προς την Πηγή και γίνε ελεύθερος

τώρα, καλέ μου φίλε, ΤΩΡΑ ! 





Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Το ερώτημα

Αν είχες τη δύναμη θα την ασκούσες ;

Αν είχες τη δύναμη ν’ αλλάξεις τον κόσμο, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη να τιμωρήσεις, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη να συγχωρέσεις, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη να ασκήσεις εξουσία, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη ν’ αλλάξεις, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη να πληγώσεις, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη ν’ αφεθείς, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη ν’ αρπάξεις, θα το ‘κανες ;

Αν είχες τη δύναμη ν’ αγαπήσεις, τι θα έκανες ;



Αυτό είναι το ερώτημα.

Χρειάζεσαι πραγματικά τη Δύναμη για να κάνεις ή να μην κάνεις ;

Χρειάζεσαι να Έχεις για να Κάνεις, για να νιώθεις ότι Είσαι ;

Να σε βοηθήσω ... Όποια απάντηση και να δώσεις, είναι ταιριαστή. Γιατί είναι αυτή που είσαι, στη στιγμή που βρίσκεσαι.

Μέχρι εκείνη τη υπέροχη στιγμή που θα καταλάβεις ότι δεν έχει νόημα η απάντηση, γιατί δεν θα υπάρχει πια καμμιά ερώτηση.





Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

- Θυμάσαι ότι μ’ αγαπάς ;




- ...

- Επειδή θυμάμαι ότι σ’ αγαπώ, φεύγω και σου δίνω χώρο.

- Θέλω να μείνεις, όχι να φύγεις.

- Τότε θα μείνω ...

...

- Τι θέλεις από μένα ;

- Τίποτα.

- Τότε, θα σου δώσω τα πάντα ...

- Κι αν σου ‘λεγα τα πάντα ;

- Θα σου ‘δινα εμένα.




Norah Jones & The Little Willies - Love Me 






Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Αν

Αν ένα πρόσωπο που άρχει δεν γνωρίζει, ωφέλιμο είναι να σιωπά.

            Αν γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει και δεν σιωπά, τότε είναι επικίνδυνο.

            Αν δεν γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει, είναι καταστροφικό.





Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Η κατηφόρα

Είναι γλυκιά και σ’ οδηγεί πάντα εκεί που έχεις επιλέξει να πας. Γρήγορα κι άκοπα.

Πάντα όμως είναι χαμηλότερα από ‘κει που θα μπορούσες να ‘σαι.



Χαμηλά ή ψηλά όμως, πάντα ό,τι παρατηρείς είναι αντίστοιχο του «σημείου» που βρίσκεσαι. Κι ό,τι έξω, έτσι και μέσα.

Διάλεξε το μονοπάτι σου και πάρε εκείνον τον «αέρα» που σου αναλογεί και σου ταιριάζει. 

Εκείνον που σου κόβει την ανάσα, ή εκείνον που σε αηδιάζει από την μπόχα ;

Η επιλογή είναι πάντα δική σου και είναι αυτή που σου ταιριάζει με αυτό που είσαι κάθε στιγμή.


Εσύ, που θες να ‘σαι ;





Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Το μπλε του έρωτα

Σε τούτο τον τόπο όταν γεμίζεις από μπλε κάθε στιγμή, γιατί να δώσεις χώρο σε κάτι άλλο, λιγότερο μεθυστικό, λιγότερο υπέροχο ;







Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Τα πάντα εν σοφία εποίησες


Το χαμόγελο.


Την ανάσα.


Το φιλί.


Το χάδι.


Τον έρωτα.



Την αγάπη. 



Τον θυμό.

Τον εγωισμό.

Τη ζήλια.

Την ανασφάλεια.

Τον κυνισμό.

Την απόρριψη.

Τη φυγή.

Και πορεύτηκες με ακλόνητο τρόπο στην αυτοαναίρεσή σου. Στην αυτοκαταστροφική αναγέννησή σου με όλα τ’ άλλα κλεισμένα απ’ έξω σου.

Με παρατηρώ, παρατηρώντας σε. Με σκέφτομαι, σκέφτοντάς σε. Και με θυμάμαι, θυμώντας σε ξανά. Και ξανά ... Και σ’ αυτή την αέναη ψευδαίσθηση του «έτσι είναι» που δεν είναι, η έλξη τείνει να μετασχηματίζεται σε μια οιωνεί ένωση.  ?  Μπορεί. Όλα είναι πιθανά στο πεδίο των απεριορίστων δυνατοτήτων και της απέραντης ποικιλίας.





στη νιογέννητη απριλιάτικη σελήνη






Σάββατο 11 Απριλίου 2015

Ό,τι γνωρίζεις

Το μέγεθος της άγνοιας είναι ευθέως ανάλογο της σημασίας των πραγμάτων που δεν γνωρίζεις.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή που επιτέλους θα αναγνωρίσεις την πλάνη του «παιχνιδιού» αυτού και θα καταλάβεις, πως δεν έχει καμμιά σημασία να γνωρίζεις, αλλά απλά να είσαι. Ο εαυτός σου, η ενστικτώδης παρόρμησή σου, το κρυστάλλινο συναίσθημά σου.

Η μόνη αλήθεια που σε αφορά, είναι η αλήθεια που σου ταιριάζει. Η αλήθεια της στιγμής που έρχεται αβίαστα να σε κατακλύσει, να σε κατακτήσει. Μέχρι την επόμενη στιγμή που θα συνθλιβεί από την επόμενη ταιριαστή αλήθεια.

Γι’ αυτό μη γατζώνεσαι σε καμμιά αλήθεια όσο βράχινη κι αν είναι, όσο κι αν σε γοητεύει η χάρη της.





Κυριακή 5 Απριλίου 2015

μη ξεχάσεις

μη το κάνεις,

αν αγαπάς εκείνα τα τρυφερά χέρια που σε σκεπάζουν όταν έχεις αποκάμει στον καναπέ.

μη το κάνεις,

αν νιώθεις θεός όταν σε κυττάνε εκείνα τα μάτια που λιώνουν για σένα.

μη το κάνεις,

αν ανεμοθροΐζει το φυλλοκάρδι σου κάθε φορά που βυθίζεσαι στο βυθό εκείνης της ταινίας με την Principessa.

μη το κάνεις,

αν τραντάζεσαι από τα γέλια κάθε φορά που βλέπεις τις ατσούμπαλες κινήσεις γνωριμίας με το περιβάλλον εκείνου του μικρού πλάσματος που σύντομα θα γίνει καθ’ εικόνα και ομοίωση αυτού που το γέννησε.

μη το κάνεις.

μη ξεχάσεις

ποιος είσαι,

από που έρχεσαι,

που ονειρεύεσαι να πας.

μη το κάνεις.

μη ξεχάσεις να είσαι το καμάρι του είδους σου,

όχι η ντροπή του.









Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

με θυμίζεις

Σε λατρεύω γιατί δεν φοβάσαι να τσαλακώσεις την εικόνα. Γιατί δεν φοβάσαι να εκθέσεις την ατέλεια. Γιατί δεν φοβάσαι να παίξεις και να σαρκάσεις τα «ιερά» και τα «όσια». Γιατί δεν φοβάσαι να καμπυλώσεις τα όρια, προς τα «κάτω» ή προς τα «πάνω», προς τα «δεξιά» ή προς τ’ «αριστερά». Είσαι ο εαυτός σου όπως τον νιώθεις κι όπως σου ταιριάζει στην στιγμή. Είσαι εσύ. Και με το να είσαι εσύ, είμαι κι εγώ. Γι’ αυτό σ’ αγαπώ ! Γιατί μου θυμίζεις να μ’ αγαπώ ...








Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Διάβασα κάπου

«Τι Σπατάλη!

είμαστε τόσο μεγαλειώδη όντα και ξοδευόμαστε σε "κάτι πράγματα μικρά"...»





Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

αλίκτυπες σταγόνες

στο χείλος κύλησε μια σταγόνα, που δεν ήθελε να ταξιδέψει στην άβυσσο που θα την άλλαζε για πάντα

κρεμασμένη έμεινε να περιμένει, μετέωρη την στιγμή να την μεταμορφώσει σε αθάνατη

'Sun Burst'
'Oil'
'Low Peak'
'Snow Mountain'
'Light Burst'






αλίκτυπες : θαλασσοδαρμένες





Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

ϖαραδοχές

Μέχρι σήμερα γνωρίζεις, έχεις βιώσει και όλα, υποκειμενικά και αντικειμενικά, λένε ότι δεν μπορείς ν' αλλάξεις το παρελθόν σου. «Ο γέγονε, γέγονε».

Κι εγώ ρωτώ : υπάρχει πιθανότητα, υπάρχει έκδοχο, αυτή η παραδοχή ΚΑΙ να μην ισχύει ;
Δηλαδή, άλλοτε να ισχύει κι άλλοτε να μην ισχύει ;

Υπάρχει περίπτωση αν αλλάξεις στο παρόν σου το βίωμα και την ανάμνηση του παρελθόντος, ν' «αλλάξεις» το παρελθόν ;  Αν αλλάξεις την παραδοχή ν' αλλάξεις και το αποτέλεσμα αυτής ;

Αν δεν υπάρχει χρόνος, όπως ισχυρίζεται η επιστήμη, αλλά μόνον χώρος και απλά ο χρόνος είναι η καμπύλωση του χώρου, τότε αν το μέλλον είναι το αποτέλεσμα του παρόντος τότε γιατί και το παρελθόν να μην γίνεται αποτέλεσμα των παραδοχών του παρόντος ; Κι εφόσον παρόν δεν υπάρχει, αλλά μόνον παρελθόν και μέλλον, κι εφόσον δεν υπάρχει χρόνος αλλά μόνον καμπύλωση του χώρου, τότε γιατί στην καμπύλωση αυτή το παρελθόν να μη γίνεται μέλλον και το μέλλον να γίνεται παρελθόν ;

Πόσο σίγουρος είσαι ότι αυτό που έχεις βιώσει στο παρελθόν, τη στιγμή που το σκέφτεσαι στο παρόν ως ανάμνηση, δεν είναι παρά ένα αδρό περίγραμμα μια εικαζόμενης πραγματικότητας του παρελθόντος ;

Αν λοιπόν δεχθούμε ότι δεν υπάρχει χρόνος, τότε εκλείπει και η γραμμικότητα αυτού καθώς επίσης και η «κατεύθυνση» αυτού από το παρελθόν στο μέλλον. Δηλαδή, αλλάζοντας τις παραδοχές, αλλάζει το αποτέλεσμα αυτών.


Άρα γε, μήπως το «όλα είναι» είναι «ϖλάσματα» παραδοχών/αποδοχών κι όχι μέρος μιας πραγματικότητας που αντικειμενικά υφίσταται ; 





Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

μόνο εσύ


No Habrá Nadie En El Mundo - Buika


Desde que el agua el libre,
Δεδομένου ότι το νερό είναι ελεύθερο,

libre entre manantiles vive,
ελεύθερο ζει στις πηγές,

jazmines an llorao,
τα γιασεμί έχουν κλάψει,

y yo no comprendo
και δεν καταλαβαίνω

como en tus ojos niña solo hay desierto.
πώς μέσα στα μάτια σου μικρή (μου) υπάρχει μόνο έρημος.


Hermosa era la tarde, cuando entre los olivos nadie,
Όμορφο ήταν το απόγευμα όταν ανάμεσα στις ελιές κανείς,

nadie vio como yo a ti te quise, como te quiero,
κανείς δεν είδε πως σ’ αγάπησα όπως σ' αγαπώ,

hoy los olivos duermen y yo no duermo.
σήμερα, κοιμούνται οι ελιές κι εγώ δεν κοιμάμαι.


No habra nadie en el mundo que cure
Δεν θα υπάρχει κανείς στον κόσμο για να θεραπεύσει

la herida que dejo tu orgullo,
την πληγή που άφησε η υπερηφάνεια σου,

yo no comprendo que tu me lastimes,
δεν καταλαβαίνω γιατί με πονάς,

con todo todo el amor que tu me diste.
με την τόση τόση αγάπη που μου έδωσες.


Pá cuando tu volvieras, pensé en cantarte coplas viejas, esas que hablan de
Για τη στιγμή που θα γυρνούσες, σκέφτηκα να σου τραγουδήσω παλιά ποιητικά κομμάτια,

amores y del sufrimiento, cuando tu vuelvas niña, te como a besos.
αυτά που μιλάνε για αγάπη και για πόνο, όταν γυρίσεις μικρή (μου), θα σε γεμίσω με φιλιά.

Y volaremos alto donde las nubes van despacio,
Και θα πετάξουμε ψηλά, εκεί που τα σύννεφα πηγαίνουν αργά,

despacio va mi boca sobre tu cuerpo, tan lento que seguro se pare el tiempo.
αργά πάει το στόμα μου πάνω στο σώμα σου, τόσο αργά που σίγουρα σταματά ο χρόνος.


No habra nadie en el mundo que cure
Δεν θα υπάρχει κανείς στον κόσμο για να θεραπεύσει

la herida que dejo tu orgullo,
την πληγή που άφησε η υπερηφάνεια σου,

yo no comprendo que tu me lastimes,
δεν καταλαβαίνω γιατί με πονάς

con todo todo el amor que tu me diste.
με την τόση τόση αγάπη που μου έδωσες.