Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Έλλη μου ευάστερη ...



Άκουσε με θεά βασίλισσα, που φέρεις το φώς,

σεβαστή σελήνη Μήνη, που έχεις κέρατα ταύρου,

και τρέχεις την νύχτα και περιπλανάσαι στον

αέρα, νυκτερινή, που έχεις δάδα { δαυλό που φωτίζεις },

κόρη, που είσαι ένας λαμπρός αστέρας,

ή Μήνη που μεγαλώνεις και λιγοστεύεις, θηλυκή

και αρσενική, που φωτίζεις και αγαπάς τους

ίππους, μητέρα του χρόνου, που φέρεις καρπούς

{ που βοηθάς την παραγωγή } που είσαι λαμπερή,

κατηφής, που καταυγάζεις και επιβλέπεις τους

τοκετούς, βλέπεις τα πάντα, σου αρέσει να είσαι

άγρυπνος, που σε συνοδεύουν ωραία αστέρια, και

χαίρεσαι στην ησυχία και στην νύχτα την καλότυχη,

είσαι λαμπρά και παρέχεις χαρά και φέρεις είς πέρας

{ τα έργα } και είσαι το καμάρι της νύχτας. Είσαι η

βασίλισσα των άστρων, που φορείς μακρό πέπλο και

τρέχεις κυκλοτέρως, ώ κόρη, που είσαι γεμάτη απο

σοφία και ένα λαμπρό άστρο, έλα μακαρία, με χαρά,

λαμπούσα με το δικό σου φέγγος, και σώσε, ώ κόρη,

τους νέους ικέτας σου.

Το ταξίδι μου σε σφαίρες άλλες άρχισε …

Η Μούσα που εγύρευα, από το πουθενά εφάνη

και έκτοτε τον ουρανό μου γέμισε γαλακτοφόρα άστρα.

Ηώς και Αυγερινός λικνίζονται στις όχθες των λογισμών μου.

Απόλλων, Διόνυσος, Παλλάδα Αθηνά, θεοί προστάτες μου,

πυρίπνοοι της ατραπού μου.

Μούσα αγαθή, νοότροπη, ποιημάτων ειλίσσουσα,

έλα και πλέξε στέφανον σκέψης ατίθασης, ουρανίης, ερωτικής.

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Ύμνος στον Απόλλωνα


Ελθέ μάκαρ παιάν τιτυοκτόνε, Φοίβε Λυκωρεύ,

Μεμφιτ' αγλαότιμος, ιήϊος, ολβιοδώτα.

Χρυσολύρη, σπερμείος, αρότριε Πύθιε Τιτάν,

Γρύνειε, Σμινθεύ, Πυθοκτόνε, Δελφικέ μάντι,

Άγριε, φωσφόρε δαίμον, εράσμιε, κύδιμε, κούρε.

Μουσαγέτη , χαροποιός, εκηβόλε, τοξοβέλεμνε,

Βράγχιε και Διδυμεύ, εκάεργος, Λοξία αγνέ.

Δήλι άναξ πανδερκές έχων φαεσίμβροτον όμμα.

Χρυσοκόμη, καθαράς φήμας χρησμούς τ' αναφαίνων.

Κλήθι μευ ευχομένου λαών υπέρ εύφρονι θυμώ.

Τόνδε συ γαρ λεύσσεις τον απείριτον αιθέρα πάντα,

Γαϊάν τ' ολβιόμοιρον ύπερθεν και δι' αμολγού

νυκτός εν ησυχίησιν υπ' αστερομμάτου όρφνης

ρίζας νέρθε δέδορκας, έχεις δε τε πείρατα κόσμου παντός.

Σοί δ' αρχή τε τελευτή τ' εστί μέλουσα,

Παντοθαλής, συ δε πάντα πόλον πολυκρέκτω αρμόζεις,

Ότε μεν νεάτης επί τέρματα βαίνων,

Άλλοτε δ' αύθ' υπάτην, ποτέ Δώριον εις διάκοσμον

Πάντα πόλον κιρνάς, κρίνεις βιοθρέμμονα φύλα,

Αρμονίη κεράσα παγκόσμιον ανδράσι μοίραν

Μίξας χειμώνος θέρεος τ' ίσον αμφοτέροισιν,

Εις υπάτας χειμώνα , θέρος νεάταις διακρίνας,

Δώριον εις έαρος πολυηράτου ώριον άνθος

Ένθεν επωνυμίην σε βροτοί κλήζουσι άνακτα

Πάνα θεόν δικέρωτ', ανέμων συριγμαθ' ιέντα,

Ούνεκα παντός έχεις κόσμου σφρηγίδα τυπώτιν

Κλύθι μάκαρ, σώζων μύστας ικετηρίδι φωνή