Έλλη μου ευάστερη ...

Άκουσε με θεά βασίλισσα, που φέρεις το φώς,

σεβαστή σελήνη Μήνη, που έχεις κέρατα ταύρου,

και τρέχεις την νύχτα και περιπλανάσαι στον

αέρα, νυκτερινή, που έχεις δάδα { δαυλό που φωτίζεις },

κόρη, που είσαι ένας λαμπρός αστέρας,

ή Μήνη που μεγαλώνεις και λιγοστεύεις, θηλυκή

και αρσενική, που φωτίζεις και αγαπάς τους

ίππους, μητέρα του χρόνου, που φέρεις καρπούς

{ που βοηθάς την παραγωγή } που είσαι λαμπερή,

κατηφής, που καταυγάζεις και επιβλέπεις τους

τοκετούς, βλέπεις τα πάντα, σου αρέσει να είσαι

άγρυπνος, που σε συνοδεύουν ωραία αστέρια, και

χαίρεσαι στην ησυχία και στην νύχτα την καλότυχη,

είσαι λαμπρά και παρέχεις χαρά και φέρεις είς πέρας

{ τα έργα } και είσαι το καμάρι της νύχτας. Είσαι η

βασίλισσα των άστρων, που φορείς μακρό πέπλο και

τρέχεις κυκλοτέρως, ώ κόρη, που είσαι γεμάτη απο

σοφία και ένα λαμπρό άστρο, έλα μακαρία, με χαρά,

λαμπούσα με το δικό σου φέγγος, και σώσε, ώ κόρη,

τους νέους ικέτας σου.

Το ταξίδι μου σε σφαίρες άλλες άρχισε …

Η Μούσα που εγύρευα, από το πουθενά εφάνη

και έκτοτε τον ουρανό μου γέμισε γαλακτοφόρα άστρα.

Ηώς και Αυγερινός λικνίζονται στις όχθες των λογισμών μου.

Απόλλων, Διόνυσος, Παλλάδα Αθηνά, θεοί προστάτες μου,

πυρίπνοοι της ατραπού μου.

Μούσα αγαθή, νοότροπη, ποιημάτων ειλίσσουσα,

έλα και πλέξε στέφανον σκέψης ατίθασης, ουρανίης, ερωτικής.