Οι κερασιές θάλλουν και φέτος

Λάβρη η άμμος καίει τα σωθικά του.
Είναι απάλευτος όμως ο έρωτάς του να συνεχίσει.
Καλείται από την θεία Ανάγκη και είναι γραφτό του να πετύχει.
Ανασσοσωσμένος περπατεί, το φρόνημά του στην κόψη.
Πίσω, ένα παρελθόν καμμένο.
Γύρω, ένα παρόν απεγνωσμένο.
Μπροστά, ένα μέλλον που έρχεται δροσιά. Εκείνη η πρωινή. Του ξεκινήματος. Του νεοθαλούς.
Άρρητες σκέψεις στροβιλίζονται συμπαρασύροντας τα πάντα. Ψυχή και σώμα.
Χάνει αυτό που ήξερε, τις αλυσίδες του, αλλά νοιώθει ότι θα βρει αυτό που ποθεί, την ελευθερία του !
Αυτό που θεοί και δαίμονες του έκρυψαν εκατοντάδες χρόνια.
Είναι στην καμπή.
Χρειάζονται χέρια, πλάτες, μάτια που να καίγονται από έρωτα.
Για το είναι. Για το ταξίδι. Για το χαμόγελο. Για το παιχνίδι.
Ναι. Κανείς δεν είναι μόνος αν δεν θέλει.
Είναι αξιέραστος, είναι κόσμημα και το ξέρει. Πια.


Οι κερασιές θάλλουν και φέτος. Κόντρα στους καιρούς.

...  για τον έναν χρόνο από τότε

                  Bon Jovi - Make a Memory 

Βοθρολύμματα χωρίς δικαιολογίες και χωρίς "ταυτότητες"

Διαβάζοντας αυτή τη δημόσια μαρτυρία  

Η γυναίκα καιγόταν και οι Ελληνάρες την κλέβανε (Εξάρχεια, Σαββάτο 14 Μαΐου) 

μου γεννήθηκαν οι παρακάτω σκέψεις τις οποίες απευθύνω στον συντάκτη της, Δ.Μ.

Τα βοθρολύμματα της κοινωνίας δεν έχουν χρώμα, εθνικότητα, θρησκεία κ.λ.π.

Εξ αυτού και μόνον του λόγου, θα ήταν αρκετό να μην χρησιμοποιείτε τον εθνικό όρο για να δείξετε την απαξίωσή σας στην εν λόγω χυδαία συμπεριφορά (εφ' όσον δεχόμαστε την ερμηνεία των φαινομένων ως μέρος της πραγματικότητας και όχι της υποκειμενικότητας), με πλεονάζοντα τρόπο.

Είναι αλήθεια ό,τι ενώ θεωρούμε δόκιμο να χρησιμοποιούμε πλαστούς όρους για να αυτοσαρκαστούμε ως νεο-έλληνες (έως και να αυτομαστιγωθούμε), δεν έχω ακούσει με την ίδια πλαστικότητα να νεολογίζουμε χρησιμοποιώντας λέξεις όπως Αγγλάρες, χριστιανάρες, ισλαμιστάρες, ασπράρες και ούτω καθεξής, για να φανούμε καυστικά κριτικοί σε άλλες ομάδες ανθρώπων (εκτός ίσως από το θαυμαστικό "χειλάρες" ! που όμως δείχνει φανερά την επιδοκιμασία μας :))) ).

Κι ενώ είναι προφανές ό,τι και μόνον η ένταξη του οποιουδήποτε ανθρώπου σε μια κατηγορία ανθρώπων (εθνική, θρησκευτική, πολιτική κλπ) δεν τον καθιστά αυτόματα αξιολογικώς καλλίτερο από κάποιον άλλον, οι νεο-έλληνες αριστεροί, αντιεξουσιαστές, προοδευτικοί κ.λ.π., "μαστιγώνουν" τον ντόπιο εάν τολμήσει να υπερασπιστεί την όποια ταυτότητα (εθνική ή και θρησκευτική) αντιλαμβάνεται για πάρτη του, όταν βουβαίνονται απροκάλυπτα σε άλλες περιπτώσεις ανθρώπων που διαλαλούν την ιερή πεποίθησή τους ότι είναι "ο περιούσιος λαός" ! 

Τι υποκρισία !!!

~

Οι πράξεις που περιγράφονται είναι χυδαίες (εφ' όσον η ερμηνεία αφορά την πραγματικότητα) σε όποια κατηγορία ανθρώπων κι αν ανήκουν αυτοί !

Το ότι δε, μπορεί αυτοί οι "άνθρωποι" να είναι και "Έλληνες" (μεταξύ των άλλων κατηγοριοποιήσεων στις οποίες εντάσσονται), δεν απαξιώνει σε τίποτα την έννοια και το περιεχόμενο της λέξης Έλληνας.

Αντιθέτως αποδεικνύει ότι αυτά τ' ανθρώπινα βοθρολύμματα ΔΕΝ είναι Έλληνες.

Όταν η λύση στ' αδιέξοδα είναι ...

η πίσω πόρτα !

ένα φιλί για κείνον ...

γιατί όπως κι ο πάππος Ησίοδος είπε 

ἠδ᾽ Ἔρος, ὃς κάλλιστος ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσι,

λυσιμελής, πάντων δὲ θεῶν πάντων τ᾽ ἀνθρώπων
δάμναται ἐν στήθεσσι νόον καὶ ἐπίφρονα βουλήν

"... κι όσο το έρεβος της μοναξιάς και της φυγής θα πλέκει τ' άκρα,

κι όσο ο φόβος κι η λατρευτή ασφάλεια θα φωλιάζει στης ψυχής μας τα τρίσβαθα,

ο Έρως ο μεγαλοπρεπής, θα αργεί ν΄ανατείλει

κι η πόλις μες στην μιζέρια της θα χάνει την πάλαι ποτέ γοητεία της.

Μέχρι να κοιμηθεί."

Φόβος και Θυμός

«Ο φόβος γεννιέται στο σώμα, διδάσκει η θεωρία περί φόβου, και εκεί πρέπει να καταπολεμηθεί.

Από τη στιγμή που η σάρκα καταληφθεί, αρχίζει ο φοβόκυκλος, που τρέφεται από τον εαυτό  του και μετατρέπεται σε μια «φυγή» τρόμου».

... έγραψε κάποτε ο Steven Pressfield

Μια κοινωνία ανθρώπων, δεκαετίες παραδομένη στις υλικές απολαύσεις και ηδονές, στον εφήμερο ευημερισμό και στην «ανέξοδη» σπατάλη του χρόνου της, που αλλού θα μπορούσε να καταλήξει όταν οι δεσμο-φύλακές της θ’ αποφάσιζαν ότι ήρθε η ώρα του βρόγχου ;

Στον φόβο.

Ό,τι χάνει όλα εκείνα που πίστευε ότι «έχει» κατακτήσει δεκαετίες τώρα.

Ποιότητας αμφίβολης, ουσίας ανούσιας, κενό περιεχομένου Ιδεών και συναισθημάτων.

Φόβος παντού, μα πάνω απ’ όλα φόβος για το σαρκίο μας. Για μια ζωή που δεν ζήσαμε. Που την αναβάλλαμε γι’ αύριο. Που την παραδώσαμε σε αντιπροσώπους. Να την «ζήσουν» αυτοί αντί για μας.

Κι έτσι εκ-λέξαμε και επι-λέξαμε κυβερνήτες μας, υπερασπιστές μας και «θεραπευτές» μας, διαχειριστές μας, τροφούς μας, «δασκάλους» μας και «θεούς» μας, και παραδώσαμε το πνεύμα μας, τα συναισθήματά μας και τα κορμιά μας με δική μας θέληση στους δυνάστες μας !

Και τώρα τι ;

Και τώρα έκπληκτοι, απογοητευμένοι και κατειλημμένοι από τον Φόβο, οδηγούμαστε στην κατάληψη του Θυμού.

Κι ενώ όλη αυτή η κοινωνική κατάσταση θα έπρεπε να συναρμόσει την κοινωνία των ανθρώπων, για να λειτουργήσει ως οπλιτική φάλαγγα (που η ασπίδα του καθενός προστατεύει τον διπλανό του και ο ίδιος προστατεύεται από το σπαθί του) και να σαρώσει τον Φόβο-Δυνάστη του, παραδίδεται κάθε ημέρα στον Θυμό της.

Ένα συναίσθημα άλογο, αδιαχείριστο και ανεξέλεγκτο, που ήδη μας έχει φέρει σε πολλές ήττες έναντι του εχθρού.

Και τα χειρότερα είναι μπροστά. Η διαδρομή κακοτράχαλη και κατηφορική μέχρι ν’ αντιληφθούμε ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον Φόβο-Δυνάστη με τον Θυμό μας, αλλά με «πειθαρχία» και «εκγύμναση».

Πειθαρχία στις υψηλές Ιδέες μιας κοινωνίας ανθρώπων με κοινοτικές αξίες και σεβασμό στην φύση, δηλ. το όλον που περιβάλλει και ενσωματώνει τον άνθρωπο.

Εκγύμναση στο πνεύμα σε Ιδέες αναλλοίωτες από τον χρόνο, εκγύμναση στην ψυχή, στο φρόνημα των ανθρώπων, εκγύμναση στο σώμα, για να μπορέσουμε να έχουμε τις ελάχιστες πιθανότητες να κερδίσουμε τις μάχες που μας περιμένουν, όχι μόνον σε ανθρώπινο επίπεδο αλλά και σε φυσικό.

«Βάλε το σώμα σε κατάσταση αφοβίας», πίστευαν οι Σπαρτιάτες, «και το μυαλό θα ακολουθήσει».

Ο Φόβος έχει καταστεί ήδη συνήθεια κι ο Θυμός κάθε μέρα κερδίζει έδαφος στην ψυχή μας.

Έφτασαν όμως οι μέρες πια, που καλούμαστε ν’ αλλάξουμε συνήθειες αν θέλουμε να αποκτήσουμε την Ελευθερία μας. Αν δεν θέλουμε να πεθάνουμε ως σκλάβοι, λίγο λίγο στην εφήμερη «πραγματικότητά» μας.

Ήρθε η ώρα να απολύσουμε τους Δυνάστες μας, Φόβο και Θυμό και να συμμαχήσουμε με την Γνώση και το Θάρρος.

Φόβος.-

Θυμός.-

Στο χέρι μας είναι, Αύριο να είναι η Απαρχή …

07.02.2011 : Οι bloggers μιλούν για τον Φόβο. 

Αν με ξεχάσεις ...

Η Madonna απαγγέλλει Pablo Nerouda

Μουσική : Samuel Barber, Adagio for Strings

"Ένα
θέλω να ξέρεις.

Ξέρεις πώς είν'αυτό :
Εάν κοιτάξω
το κρυστάλλινο φεγγάρι, το κόκκινο κλαδί
του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου,
Εάν αγγίξω
πλάι στη φωτιά
την ατάραχη στάχτη
ή το ρυτιδωμένο σώμα του ξύλου,
όλα με φέρνουν σε σένα.
Λες και ό,τι υπάρχει,
αρώματα, φως, μέταλλα,
ήταν μικρά πλεούμενα που ταξιδεύουν
προς εκείνα τα νησιά σου που με περιμένουν.

Ωστόσο,
Αν λίγο λίγο πάψεις πια να μ' αγαπάς
θα πάψω κι εγώ να σ' αγαπώ,

Λίγο λίγο.

Κι αν ξαφνικά
με ξεχάσεις
μην ψάξεις για μένα,
γιατί θα σ' έχω ήδη λησμονήσει.

Αν θεωρήσεις ότι κρατάει πολύ κι είναι τρελός
ο άνεμος από σημαίες
που περνάει απ' τη ζωή μου,
κι αποφασίσεις
να με αφήσεις στην όχθη
της καρδιάς που έχω ρίζες,
θυμήσου
πως εκείνη τη μέρα,
την ώρα εκείνη
θα σηκώσω τα χέρια
και θα βγουν οι ρίζες μου
για ν’ αναζητήσουν άλλη γη.

Όμως ...
Αν κάθε μέρα,
κάθε ώρα,
νιώθεις προορισμένη για μένα
με γλυκύτητα αψεγάδιαστη,
Αν κάθε μέρα ανεβαίνει
ένα λουλούδι στα χείλη σου για να με βρει,
Αχ αγάπη μου, αχ δική μου,
μέσα μου όλη τούτη η φωτιά θα επαναλαμβάνεται,
Μέσα μου τίποτα δε θα σβήσει ούτε θα ξεχαστεί,
Η αγάπη μου τρέφεται από την αγάπη σου, αγαπημένη,
Κι όσο θα ζεις θα είναι μες στην αγκαλιά σου
χωρίς απ'τη δική μου να φύγει."

Pablo Nerouda

Ένας ερωτευμένος κοιτάει τ' άστρα, κι αυτά 

του χαμογελούν ...

Ταξιδεύω ...

Chris Rea - Driving Home for Christmas

... για να συναντήσω εκείνη, 

να δω το πρόσωπό της, 

να βυθιστώ στα μάτια της 

και να ονειρευτώ ό,τι "ζω".

Ευχή για τον καθένα να "βρει" εκείνο ...

From your autumn through winter.

Chris Rea - Winter Song

Όταν κάποιος δεν σε ξέρει αλλά σε σκέφτεται,

όταν κάποιος δεν σε καταλαβαίνει αλλά σε νοιώθει,

όταν κάποιος σου αφιερώνει χρόνο χωρίς να περιμένει τίποτα,

λουλούδια φυτρώνουν στην αυλή της ψυχής σου.

Σκύψε και μύρισέ τα …

Ευχαριστώ "φτερωτέ" μου φίλε.

Φίλοι από παλιά ...

Ξεκίνησα.

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και βγήκα στο δρόμο να πάρω αέρα.

Πνιγόμουν, σαν ν’ ανέπνεα νερό.

Κοίταξα το σύννεφο που περνούσε βιαστικό από πάνω μου και το εισέπνευσα.

Ααααχ ! Επιτέλους τα πνευμόνια μου άνοιξαν και άρχισα να βλέπω καθαρά.

Περπάτησα στα δρομάκια της γειτονιάς μου.

Πολύς κόσμος αλλά αισθανόμουν μόνος.

Προχώρησα βιαστικά. Ήθελα ν’ απαλλαγώ από την αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί.

Λίγα βήματα ακόμη και θα ήμουν εκεί.

Δεν ήμουν μόνος πια.

Στήριξα την πλάτη μου σ’ ένα δένδρο και γύρισα το βλέμμα μου στον ουρανό.

Περίεργο ! Το σύννεφο παρότι βιαστικό δεν είχε απομακρυνθεί.

Έκατσα χάμω και σκέφτηκα να του μιλήσω.

Τι διάολο, δεν είχα να χάσω και τίποτα.

Αισθανόμουν να με περιεργάζεται λες και δεν είχε ξαναδεί άνθρωπο.

Γύρισα το βλέμμα μου τριγύρω. Ναι, εμένα κυττούσε.

Δεν αναρωτιέμαι πια. Ξέρω.

Είμαστε παλιοί γνώριμοι.

Από τότε που προσπαθούσα με την σκέψη μου να το σκορπίσω σε έναν λαμπερό καταγάλανο ουρανό.

Κι όμως δεν μου κρατούσε κακία.

Σχεδόν μου χαμογελούσε.

Του είπα πόσο πολύ θα ήθελα να βρεθώ μαζί του. Εκεί.

Θα πρέπει να έσκασε στα γέλια, γιατί αισθάνθηκα μερικές ψιχάλες του.

Κι όμως ήξερα ότι μπορώ.

Ότι μου «επιτρεπόταν».

Ένιωσα να μου ψιθυρίζει μέσα στο μυαλό μου ό,τι θα γινόταν αυτό που τόσο πολύ ήθελα αλλά όχι ακόμη.

Δεν ήμουν «έτοιμος».

Ξάφνου άλλαξε το σχήμα του κι ένιωσα ότι ήταν έτοιμο να προχωρήσει.

Σα να με αποχαιρετούσε.

Το ‘νιωθα ότι δεν ήταν για πάντα.

Θα με περίμενε ξανά.

Όταν θα πνιγόμουν και θα ήθελα «αέρα», θα ήταν εκεί.

Σηκώθηκα κι άρχισα να περπατώ ανάμεσα στους «φίλους» μου.

Σιωπηλοί και τρυφεροί.

Στο βάθος ακούστηκαν αλυχτίσματα.

Φίλοι κι αυτοί από παλιά.

Έπρεπε να γυρίσω αν και δεν ήθελα. Όχι ακόμη.

Τα πόδια μου όμως δεν άκουγαν τίποτα. Ήξεραν.

Έσπευσα ν’ απομακρυνθώ.

(Την άλλη μέρα έμαθα ότι εκεί χτυπήθηκε ένας άνθρωπος.)

Ήξεραν.

Χωρίς να το καταλάβω ήμουν ήδη στην πόρτα.

Ήταν μισάνοιχτη. Κατάλαβα.

Άλλη μια φορά δεν την έκλεισα πίσω μου, όπως όφειλα.

Δεν φοβήθηκα. Ήξερα.

Γδύθηκα, ξάπλωσα και κοίταξα το ταβάνι.

Ήταν εκεί, με κοιτούσε και χαμογελούσε.

Δεν ήμουν μόνος.

Και το ξέραμε κι οι δυο …

 Chris Rea - When The Grey Skies Turn to Blue 

Sunday, 'Bloody' Sunday ...

Με αφορμή τις εκλογές για Δήμους και Περιφέρειες, έχουν ανάψει οι συζητήσεις για Αποχές και Συμμετοχές.

Ποικίλες συζητήσεις, ποικίλων ανθρώπων, με ποικίλες προθέσεις.

Κι όμως στον κυκεώνα αυτόν, έχω την αίσθηση ότι χάνεται μία ουσία :

Γιατί φτάσαμε ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως ιδεολογήματα στο σημερινό αδιέξοδο ;

Γιατί είμασταν «σπάταλοι» στους «πόρους» που μας διέθεσε το «σύστημα» ;

Γιατί αυτή η «σπατάλη» διοχετεύθηκε στον μικρόκοσμο του καθενός μας και όχι στο όλον ;

Ή γιατί δεν ήταν «αποδοτικά» τα ιδεολογήματα στα οποία ο καθείς από μας ήταν γατζωμένος πάνω τους ;

Και τι λένε όσοι υποστηρίζουν ακόμη ό,τι η σωτηρία μας βρίσκεται στην «διακράτηση» (λες και η ζωή είναι «μετοχή» σ’ ένα χρηματιστήριο αξιών «πάρε-δώσε») της παλιάς μας κεκτημένης (άντε και λίγο καλλίτερης) ζωής , Θεσμοί, μισθοί, εμπαιγμοί ;

Ότι το «σύστημα», δηλ. οι διαχειριστές (σε μια καλλίτερη εκδοχή τους, σοσιαλιστική, φιλελεύθερη, αριστερή, πατριωτική, εξω-θεσμική), θέλουν να μας σώσουν, θέλουν να μας ικανοποιήσουν  αλλά δεν μπορούν αν δεν «τους» βοηθήσουμε ;

Και ότι για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται να εμπιστευτούμε «θεσμούς και ιδεολογήματα» που θα ανατρέψουν την υφιστάμενη δυσμενή, για την ανθρωπότητα, κατάσταση ;

Γι’ αυτό πρέπει ΟΛΟΙ να συμμετάσχουμε σ’ αυτούς τους «θεσμούς» για την ανατροπή της κατάστασης ;

Γιατί η κοινωνία Θέλει αλλά Δεν Μπορεί ν’ αλλάξει, εάν σύσσωμοι δεν «εμβαπτιστούμε» στην Αλήθεια ;

Για ποια Αλήθεια όμως μιλάμε ;

Για την αλήθεια του 1,68%, του 2,87%, του 5,29%, του 5,80%, του 7,37%, του 13,74%, του 28,28% ή του 34,97% ;

Για την αλήθεια του κόκκινου, του κίτρινου, του μπλε, του πορτοκαλί, του πράσινου, του ροζ, του μαύρου ή του βυσσινί ;

Ε ;

Μια όμως είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ : κάθε κλειστό «σύστημα» (κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό) Μπορεί αλλά Δεν Θέλει !!!

Είναι φτιαγμένο να λειτουργεί κατά τρόπο που να διαιωνίζεται, αναπαράγοντας τον εαυτό του. 

Για να επιβιώσει !

Μ’ αυτόν όμως τον τρόπο εκφυλίστηκε (όπως ΚΑΘΕ ΤΙ που Δεν Αλλάζει) και τώρα σαπίζει και όζει !

Από μόνο του όμως Δεν θα Αυτοκτονήσει για ν’ ελευθερωθούν άλλες «δυνάμεις», άλλες προοπτικές, για να «ξημερώσει» μια άλλη ανθρώπινη εποχή  …

Γιατί Μπορεί αλλά Δεν Θέλει !

Λοιπόν ; Εμείς τι θα κάνουμε ;

Θα συντηρήσουμε την Ύπαρξή του ή θα το «στείλουμε στον Διάολο μια ώρα αρχύτερα» παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας ;

Μετά τις «ματωμένες» Κυριακές, ας θυμηθούμε ότι ο εχθρός είναι κοινός κι ας βγούμε έξω να δημιουργήσουμε την Αγορά. Την προγονική μας Αγορά …

                                                          U2 - Sunday Bloody Sunday

Νεο-έλληνας - Οικογένεια : Βοοειδή, Γένος : Βους.

Αγελάδα

Με το βλέμμα της (γνωστής) αγελάδας παρακολουθεί ο νεο-έλληνας όσα αποφασίζονται για την ζωή του.

Και γιατί όχι ; Έτσι δεν εκπαιδεύτηκε δεκαετίες τώρα ; Να εντάσσεται σε «αγέλες» ; Και να καυχάται γι’ αυτό ;

Σπίτι, σχολείο, θρησκεία, πολιτική, εργασία : Όλα στόχευαν (και συνεχίζουν βεβαίως) στην πλήρη αγελαδοποίησή του.

Να «ταΐζεται» με ότι πιο εχθρικό στην «φύση» του για να γίνει πιο παραγωγικός και ακόμη λίγο πιο παραγωγικός και ακόμη λίγο πιο παραγωγικός …

Να «αρμέγεται» το πνεύμα του, η ψυχή του, το σώμα του κάθε μέρα, αδιαμαρτύρητα.

Να ξέρει ότι πάει για «σφάξιμο» και να παρακολουθεί αδύναμος (;) ν’ αντιδράσει στο «πεπρωμένο» που του έχουν προγράψει.

Η αντίδρασή του να περιορίζεται στα γνωστά «πολιτικά» μουγκανητά, ένθεν κακείθεν.

Τόσο βολεμένος στις ψευδαισθήσεις αυτού του «κόσμου» :

- Να νομίζει ότι «έχει», ενώ τίποτα δεν είναι (πραγματικά) δικό του. Ούτε πράγματα, ούτε καταστάσεις, ούτε έμψυχα.

-  Να νομίζει ότι μπορεί να αλλάξει πράγματα, καταστάσεις, ανθρώπους. Χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το μόνο που του επιτρέπεται και μπορεί να κάνει είναι να αλλάξει την πορεία του, προς το γνώθι σ’ εαυτόν.

-  Να ζει, σαν να νομίζει ότι θα ζήσει αιώνια, δηλαδή να αναβάλει να ζήσει.

-  Να ζει μέσω εκπροσώπων παντός (α)είδους.

Ακόμη είναι νωρίς.

Θα πάνε πολλές, πάρα πολλές «αγελάδες» στο σφαγείο, πριν συνειδητοποιήσουν κάποιες ότι είναι άνθρωποι.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι μαζεύτηκε πολύ «σαβούρα», πολύ έρμα στον πλανήτη γη και πρέπει να σαρωθεί για να υπάρξει η μετάβαση. Η μετάβαση σε μία άλλη ανθρώπινη εποχή.  

Οι εξελίξεις έχουν δρομολογηθεί. Και δεν υπάρχει επιστροφή.

Και η πλάκα είναι ότι οι «κρατούντες» του «κόσμου» αυτού, νομίζουν ότι ελέγχουν τα πράγματα, τις καταστάσεις, τους ανθρώπους. 

Η σφαλιάρα που θα φάνε θα είναι ανεπανάληπτη στην ανθρώπινη ιστορία.

Άντε και καλά μουγανίσματα παιδιά … ;)

Σσσσ ...

Την βλέπω.

«Ψηλαφίζω» την μορφή της με τα μάτια μου.

Το είναι της μου χαμογελάει. Τόσο γλυκά !

Συνεχίζω να «περιδιαβαίνω» το κορμί της … Τι όμορφος «περίπατος» σε έναν τέτοιο «κήπο» με ανεξερεύνητα μονοπάτια και γοητευτικά λουλούδια.

«Στέκομαι» σε καμπύλες και «στροφές» και συλλογίζομαι : είναι πανέμορφη !

Γέρνω στο πλάι της και αισθάνομαι την αγάπη της να με «σκεπάζει» : όνειρα γλυκά ...