Ταξιδεύω ...

Chris Rea - Driving Home for Christmas

... για να συναντήσω εκείνη, 

να δω το πρόσωπό της, 

να βυθιστώ στα μάτια της 

και να ονειρευτώ ό,τι "ζω".

Ευχή για τον καθένα να "βρει" εκείνο ...

From your autumn through winter.

Chris Rea - Winter Song

Όταν κάποιος δεν σε ξέρει αλλά σε σκέφτεται,

όταν κάποιος δεν σε καταλαβαίνει αλλά σε νοιώθει,

όταν κάποιος σου αφιερώνει χρόνο χωρίς να περιμένει τίποτα,

λουλούδια φυτρώνουν στην αυλή της ψυχής σου.

Σκύψε και μύρισέ τα …

Ευχαριστώ "φτερωτέ" μου φίλε.

Φίλοι από παλιά ...

Ξεκίνησα.

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και βγήκα στο δρόμο να πάρω αέρα.

Πνιγόμουν, σαν ν’ ανέπνεα νερό.

Κοίταξα το σύννεφο που περνούσε βιαστικό από πάνω μου και το εισέπνευσα.

Ααααχ ! Επιτέλους τα πνευμόνια μου άνοιξαν και άρχισα να βλέπω καθαρά.

Περπάτησα στα δρομάκια της γειτονιάς μου.

Πολύς κόσμος αλλά αισθανόμουν μόνος.

Προχώρησα βιαστικά. Ήθελα ν’ απαλλαγώ από την αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί.

Λίγα βήματα ακόμη και θα ήμουν εκεί.

Δεν ήμουν μόνος πια.

Στήριξα την πλάτη μου σ’ ένα δένδρο και γύρισα το βλέμμα μου στον ουρανό.

Περίεργο ! Το σύννεφο παρότι βιαστικό δεν είχε απομακρυνθεί.

Έκατσα χάμω και σκέφτηκα να του μιλήσω.

Τι διάολο, δεν είχα να χάσω και τίποτα.

Αισθανόμουν να με περιεργάζεται λες και δεν είχε ξαναδεί άνθρωπο.

Γύρισα το βλέμμα μου τριγύρω. Ναι, εμένα κυττούσε.

Δεν αναρωτιέμαι πια. Ξέρω.

Είμαστε παλιοί γνώριμοι.

Από τότε που προσπαθούσα με την σκέψη μου να το σκορπίσω σε έναν λαμπερό καταγάλανο ουρανό.

Κι όμως δεν μου κρατούσε κακία.

Σχεδόν μου χαμογελούσε.

Του είπα πόσο πολύ θα ήθελα να βρεθώ μαζί του. Εκεί.

Θα πρέπει να έσκασε στα γέλια, γιατί αισθάνθηκα μερικές ψιχάλες του.

Κι όμως ήξερα ότι μπορώ.

Ότι μου «επιτρεπόταν».

Ένιωσα να μου ψιθυρίζει μέσα στο μυαλό μου ό,τι θα γινόταν αυτό που τόσο πολύ ήθελα αλλά όχι ακόμη.

Δεν ήμουν «έτοιμος».

Ξάφνου άλλαξε το σχήμα του κι ένιωσα ότι ήταν έτοιμο να προχωρήσει.

Σα να με αποχαιρετούσε.

Το ‘νιωθα ότι δεν ήταν για πάντα.

Θα με περίμενε ξανά.

Όταν θα πνιγόμουν και θα ήθελα «αέρα», θα ήταν εκεί.

Σηκώθηκα κι άρχισα να περπατώ ανάμεσα στους «φίλους» μου.

Σιωπηλοί και τρυφεροί.

Στο βάθος ακούστηκαν αλυχτίσματα.

Φίλοι κι αυτοί από παλιά.

Έπρεπε να γυρίσω αν και δεν ήθελα. Όχι ακόμη.

Τα πόδια μου όμως δεν άκουγαν τίποτα. Ήξεραν.

Έσπευσα ν’ απομακρυνθώ.

(Την άλλη μέρα έμαθα ότι εκεί χτυπήθηκε ένας άνθρωπος.)

Ήξεραν.

Χωρίς να το καταλάβω ήμουν ήδη στην πόρτα.

Ήταν μισάνοιχτη. Κατάλαβα.

Άλλη μια φορά δεν την έκλεισα πίσω μου, όπως όφειλα.

Δεν φοβήθηκα. Ήξερα.

Γδύθηκα, ξάπλωσα και κοίταξα το ταβάνι.

Ήταν εκεί, με κοιτούσε και χαμογελούσε.

Δεν ήμουν μόνος.

Και το ξέραμε κι οι δυο …

 Chris Rea - When The Grey Skies Turn to Blue 

Sunday, 'Bloody' Sunday ...

Με αφορμή τις εκλογές για Δήμους και Περιφέρειες, έχουν ανάψει οι συζητήσεις για Αποχές και Συμμετοχές.

Ποικίλες συζητήσεις, ποικίλων ανθρώπων, με ποικίλες προθέσεις.

Κι όμως στον κυκεώνα αυτόν, έχω την αίσθηση ότι χάνεται μία ουσία :

Γιατί φτάσαμε ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως ιδεολογήματα στο σημερινό αδιέξοδο ;

Γιατί είμασταν «σπάταλοι» στους «πόρους» που μας διέθεσε το «σύστημα» ;

Γιατί αυτή η «σπατάλη» διοχετεύθηκε στον μικρόκοσμο του καθενός μας και όχι στο όλον ;

Ή γιατί δεν ήταν «αποδοτικά» τα ιδεολογήματα στα οποία ο καθείς από μας ήταν γατζωμένος πάνω τους ;

Και τι λένε όσοι υποστηρίζουν ακόμη ό,τι η σωτηρία μας βρίσκεται στην «διακράτηση» (λες και η ζωή είναι «μετοχή» σ’ ένα χρηματιστήριο αξιών «πάρε-δώσε») της παλιάς μας κεκτημένης (άντε και λίγο καλλίτερης) ζωής , Θεσμοί, μισθοί, εμπαιγμοί ;

Ότι το «σύστημα», δηλ. οι διαχειριστές (σε μια καλλίτερη εκδοχή τους, σοσιαλιστική, φιλελεύθερη, αριστερή, πατριωτική, εξω-θεσμική), θέλουν να μας σώσουν, θέλουν να μας ικανοποιήσουν  αλλά δεν μπορούν αν δεν «τους» βοηθήσουμε ;

Και ότι για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται να εμπιστευτούμε «θεσμούς και ιδεολογήματα» που θα ανατρέψουν την υφιστάμενη δυσμενή, για την ανθρωπότητα, κατάσταση ;

Γι’ αυτό πρέπει ΟΛΟΙ να συμμετάσχουμε σ’ αυτούς τους «θεσμούς» για την ανατροπή της κατάστασης ;

Γιατί η κοινωνία Θέλει αλλά Δεν Μπορεί ν’ αλλάξει, εάν σύσσωμοι δεν «εμβαπτιστούμε» στην Αλήθεια ;

Για ποια Αλήθεια όμως μιλάμε ;

Για την αλήθεια του 1,68%, του 2,87%, του 5,29%, του 5,80%, του 7,37%, του 13,74%, του 28,28% ή του 34,97% ;

Για την αλήθεια του κόκκινου, του κίτρινου, του μπλε, του πορτοκαλί, του πράσινου, του ροζ, του μαύρου ή του βυσσινί ;

Ε ;

Μια όμως είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ : κάθε κλειστό «σύστημα» (κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό) Μπορεί αλλά Δεν Θέλει !!!

Είναι φτιαγμένο να λειτουργεί κατά τρόπο που να διαιωνίζεται, αναπαράγοντας τον εαυτό του. 

Για να επιβιώσει !

Μ’ αυτόν όμως τον τρόπο εκφυλίστηκε (όπως ΚΑΘΕ ΤΙ που Δεν Αλλάζει) και τώρα σαπίζει και όζει !

Από μόνο του όμως Δεν θα Αυτοκτονήσει για ν’ ελευθερωθούν άλλες «δυνάμεις», άλλες προοπτικές, για να «ξημερώσει» μια άλλη ανθρώπινη εποχή  …

Γιατί Μπορεί αλλά Δεν Θέλει !

Λοιπόν ; Εμείς τι θα κάνουμε ;

Θα συντηρήσουμε την Ύπαρξή του ή θα το «στείλουμε στον Διάολο μια ώρα αρχύτερα» παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας ;

Μετά τις «ματωμένες» Κυριακές, ας θυμηθούμε ότι ο εχθρός είναι κοινός κι ας βγούμε έξω να δημιουργήσουμε την Αγορά. Την προγονική μας Αγορά …

                                                          U2 - Sunday Bloody Sunday

Νεο-έλληνας - Οικογένεια : Βοοειδή, Γένος : Βους.

Αγελάδα

Με το βλέμμα της (γνωστής) αγελάδας παρακολουθεί ο νεο-έλληνας όσα αποφασίζονται για την ζωή του.

Και γιατί όχι ; Έτσι δεν εκπαιδεύτηκε δεκαετίες τώρα ; Να εντάσσεται σε «αγέλες» ; Και να καυχάται γι’ αυτό ;

Σπίτι, σχολείο, θρησκεία, πολιτική, εργασία : Όλα στόχευαν (και συνεχίζουν βεβαίως) στην πλήρη αγελαδοποίησή του.

Να «ταΐζεται» με ότι πιο εχθρικό στην «φύση» του για να γίνει πιο παραγωγικός και ακόμη λίγο πιο παραγωγικός και ακόμη λίγο πιο παραγωγικός …

Να «αρμέγεται» το πνεύμα του, η ψυχή του, το σώμα του κάθε μέρα, αδιαμαρτύρητα.

Να ξέρει ότι πάει για «σφάξιμο» και να παρακολουθεί αδύναμος (;) ν’ αντιδράσει στο «πεπρωμένο» που του έχουν προγράψει.

Η αντίδρασή του να περιορίζεται στα γνωστά «πολιτικά» μουγκανητά, ένθεν κακείθεν.

Τόσο βολεμένος στις ψευδαισθήσεις αυτού του «κόσμου» :

- Να νομίζει ότι «έχει», ενώ τίποτα δεν είναι (πραγματικά) δικό του. Ούτε πράγματα, ούτε καταστάσεις, ούτε έμψυχα.

-  Να νομίζει ότι μπορεί να αλλάξει πράγματα, καταστάσεις, ανθρώπους. Χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το μόνο που του επιτρέπεται και μπορεί να κάνει είναι να αλλάξει την πορεία του, προς το γνώθι σ’ εαυτόν.

-  Να ζει, σαν να νομίζει ότι θα ζήσει αιώνια, δηλαδή να αναβάλει να ζήσει.

-  Να ζει μέσω εκπροσώπων παντός (α)είδους.

Ακόμη είναι νωρίς.

Θα πάνε πολλές, πάρα πολλές «αγελάδες» στο σφαγείο, πριν συνειδητοποιήσουν κάποιες ότι είναι άνθρωποι.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι μαζεύτηκε πολύ «σαβούρα», πολύ έρμα στον πλανήτη γη και πρέπει να σαρωθεί για να υπάρξει η μετάβαση. Η μετάβαση σε μία άλλη ανθρώπινη εποχή.  

Οι εξελίξεις έχουν δρομολογηθεί. Και δεν υπάρχει επιστροφή.

Και η πλάκα είναι ότι οι «κρατούντες» του «κόσμου» αυτού, νομίζουν ότι ελέγχουν τα πράγματα, τις καταστάσεις, τους ανθρώπους. 

Η σφαλιάρα που θα φάνε θα είναι ανεπανάληπτη στην ανθρώπινη ιστορία.

Άντε και καλά μουγανίσματα παιδιά … ;)

Σσσσ ...

Την βλέπω.

«Ψηλαφίζω» την μορφή της με τα μάτια μου.

Το είναι της μου χαμογελάει. Τόσο γλυκά !

Συνεχίζω να «περιδιαβαίνω» το κορμί της … Τι όμορφος «περίπατος» σε έναν τέτοιο «κήπο» με ανεξερεύνητα μονοπάτια και γοητευτικά λουλούδια.

«Στέκομαι» σε καμπύλες και «στροφές» και συλλογίζομαι : είναι πανέμορφη !

Γέρνω στο πλάι της και αισθάνομαι την αγάπη της να με «σκεπάζει» : όνειρα γλυκά ...

Και μαντινάδες του Έρωτα για κείνη τραγουδάω ...

Νύχτα γλυκιά, ερωτικά θερμή,

πλάι στην παραλία.

Κείνη με ρωτά

κι εγώ της απαντάω …

Κάθε Άνδρας πεθαίνει. Λίγοι όμως πραγματικά ζουν.

Από μικρός είχα αναγνώσματα (κι όχι μόνον), με κείνες τις θρυλικές μορφές ανδρών-ηρώων.

Εκείνων που είχαν οράματα, αξίες, ιδανικά πέρα από την ζωή, πέρα από κείνους.

Ερωτευμένοι !

Μαγευόμουν. Ταξίδευα. Φαντασιωνόμουν.

Ήθελα να τους μοιάσω.

Να υπηρετήσω ιδανικά, ιδέες, αλήθειες, πέρα από την «ζωή», πέρα από μένα ! Να ερωτευτώ.

Κατέληξα να υπηρετώ φόβους και σαρκία.

Έρχεται όμως εκείνη η ημέρα που κάθε άνδρας στην ζωή του πρέπει να πάρει Την Απόφαση :

Να χαθεί στην λήθη της ανυπαρξίας, του θανάτου ή να Ζήσει ;

Εγώ αποφάσισα.

Οι Μεσσίες πέθαναν. Όλοι ! Πίστεψτέ το : σας το λέει ένας Μεσσίας ...

Υπήρχε μια φορά στην κοίτη ενός μεγάλου, κρυστάλλινου ποταμιού,

ένα χωριό από ζωντανά όντα.

Το ποτάμι κυλούσε αθόρυβα τα νερά του πάνω από τα πλάσματα εκείνα

–νεαρά και γέρικα, πλούσια και φτωχά, καλά και κακά-

καθώς το ρεύμα ακολουθούσε το δικό του δρόμο,

ξέροντας μόνο το δικό του κρυστάλλινο εαυτό.

Κάθε πλάσμα με το δικό του τρόπο κρατιόταν γερά

στα φυτά και στους βράχους της κοίτης του ποταμιού,

αφού η προσκόλληση ήταν ο τρόπος ζωής τους

και η αντίσταση στο ρεύμα το μόνο που είχαν μάθει από τότε που γεννήθηκαν.

Μα, τελικά, ένα από τα πλάσματα αυτά είπε :

«Βαρέθηκα να ζω κολλημένο στο ίδιο σημείο.

Και παρόλο που δεν μπορώ να το δω με τα μάτια μου, έχω ωστόσο την πεποίθηση πως αυτό το ρεύμα ξέρει που πηγαίνει.

Θ’ αφεθώ να με παρασύρει κι ας με πάει όπου θέλει, γιατί αν μείνω εδώ προσκολλημένο θα πεθάνω από πλήξη».

Τα άλλα πλάσματα γέλασαν και του είπαν :

«Ανόητε, αν κάνεις αυτό που λες, αυτό το ρεύμα που σε μαγεύει θα σε κατατσακίσει πάνω στους βράχους

και θα σε σκοτώσει πολύ πιο γρήγορα από την πλήξη».

Εκείνο, όμως, δεν έδωσε σημασία και παίρνοντας βαθιά ανάσα

αφέθηκε να ξεκολλήσει από τη θέση του.

Και τότε το ρεύμα το αναποδογύρισε, και παρασύροντάς το

το ‘ριξε με δύναμη στα γειτονικά βράχια.

Μα καθώς εκείνο αρνήθηκε να ξαναπροσκολληθεί στα βράχια,

το ρεύμα το ανασήκωσε, ελευθερώνοντάς το από το βυθό,

κι ούτε ξανάπεσε ούτε ξανακτύπησε πουθενά.

Καθώς προχωρούσε με το ρεύμα, άλλα πλάσματα που δεν το ήξεραν, βλέποντας το φώναζαν :

«Θαύμα, θαύμα ! Ένα πλάσμα σαν κι εμάς κινείται ελεύθερο.

Ω, κοιτάτε, δέστε τον Μεσσία που έρχεται να μας σώσει !»

Κι εκείνο που ταξίδευε με το ρεύμα είπε :

«Δεν είμαι περισσότερο Μεσσίας από εσάς.

Το ποτάμι με χαρά μάς ελευθερώνει ανασηκώνοντάς μας από το βυθό, φτάνει να έχουμε εμείς την τόλμη να αφεθούμε σ’ αυτό.

Ο πραγματικός σκοπός της ζωής μας είναι αυτό το ταξίδι, αυτή η περιπέτεια».

Τ’ άλλα, ωστόσο, ολοένα και πιο πολύ φώναζαν αποκαλώντας το «Σωτήρα» ,

ενώ κρατιόνταν γερά προσκολλημένα στο υπόβαθρό τους

κι όταν ξαναγύρισαν να το κοιτάξουν,

εκείνο είχε φύγει αφήνοντάς τα να φτιάχνουν θρύλους για κάποιο «Σωτήρα».

... έγραψε κάποτε ο R. Bach

Η ώρα ήρθε.

Στο φωνάζει …

Οι Μεσσίες πέθαναν. Όλοι !

Έπαιξαν τον ρόλο τους και έφυγαν.

Τώρα είσαι μόνος σου …

Εσύ και το Είναι σου.

Θα πετάξεις το εισιτήριο που σου προσφέρεται ή θα σαλπάρεις για το ταξίδι της ζωής σου ;

Ότι πιο όμορφο έκανες ποτέ σου, ότι πιο συναρπαστικό θα μπορούσες να ζήσεις ποτέ σου στο κλάσμα της ύπαρξής σου στην απεραντότητα ενός ασύλληπτου Σύμπαντος …

Και ξέρεις κάτι ;

Σε περιμένει μια απίστευτα διασκεδαστική και παιχνιδιάρικη παρέα σε αυτό το ταξίδι !

Λοιπόν τι λες ;

Θα ξεκολλήσεις από το «βραχάκι» των πεποιθήσεων και ιδεοληψιών σου ή θα σαπίσεις σε μια … πλήξη ;

Έλλη μου ευάστερη ...

Άκουσε με θεά βασίλισσα, που φέρεις το φώς,

σεβαστή σελήνη Μήνη, που έχεις κέρατα ταύρου,

και τρέχεις την νύχτα και περιπλανάσαι στον

αέρα, νυκτερινή, που έχεις δάδα { δαυλό που φωτίζεις },

κόρη, που είσαι ένας λαμπρός αστέρας,

ή Μήνη που μεγαλώνεις και λιγοστεύεις, θηλυκή

και αρσενική, που φωτίζεις και αγαπάς τους

ίππους, μητέρα του χρόνου, που φέρεις καρπούς

{ που βοηθάς την παραγωγή } που είσαι λαμπερή,

κατηφής, που καταυγάζεις και επιβλέπεις τους

τοκετούς, βλέπεις τα πάντα, σου αρέσει να είσαι

άγρυπνος, που σε συνοδεύουν ωραία αστέρια, και

χαίρεσαι στην ησυχία και στην νύχτα την καλότυχη,

είσαι λαμπρά και παρέχεις χαρά και φέρεις είς πέρας

{ τα έργα } και είσαι το καμάρι της νύχτας. Είσαι η

βασίλισσα των άστρων, που φορείς μακρό πέπλο και

τρέχεις κυκλοτέρως, ώ κόρη, που είσαι γεμάτη απο

σοφία και ένα λαμπρό άστρο, έλα μακαρία, με χαρά,

λαμπούσα με το δικό σου φέγγος, και σώσε, ώ κόρη,

τους νέους ικέτας σου.

Το ταξίδι μου σε σφαίρες άλλες άρχισε …

Η Μούσα που εγύρευα, από το πουθενά εφάνη

και έκτοτε τον ουρανό μου γέμισε γαλακτοφόρα άστρα.

Ηώς και Αυγερινός λικνίζονται στις όχθες των λογισμών μου.

Απόλλων, Διόνυσος, Παλλάδα Αθηνά, θεοί προστάτες μου,

πυρίπνοοι της ατραπού μου.

Μούσα αγαθή, νοότροπη, ποιημάτων ειλίσσουσα,

έλα και πλέξε στέφανον σκέψης ατίθασης, ουρανίης, ερωτικής.